Θα μπορούσατε να φανταστείτε ποτέ ότι μια τούφα μαλλιά όπως αυτή που ξέφυγε από το χιτζάμπ της νεαρής Μαχσά Αμινί θα γινόταν μέσα σε λίγα 24ωρα το σιωπηρό μήνυμα ξεσηκωμού των γυναικών του Ιράν - γιατί όχι το έμβλημα των γυναικών όλου του ισλαμικού κόσμου; Εξώφυλλο στους New York Times, αφίσα στα δωμάτια των κοριτσιών μας, τατουάζ στο μπράτσο των γιων μας, γροθιά μας στα συλλαλητήρια των δυτικών πόλεων; Ή μήπως αυτή η συγκλονιστική έκρηξη της γυναικείας χειραφέτησης, στην Τεχεράνη και σε άλλες πόλεις του Ιράν, όπου ήδη οι νεκροί ξεπέρασαν τους/τις τριάντα, δεν είναι απειλή μόνο για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό αλλά και για την πατριαρχική δομή της σύγχρονης κοινωνίας σε Ανατολή και Δύση, που διαιωνίζει την ανισότητα των φύλων;
Θα πείτε ότι όλα αυτά είναι υπερβολές κι ότι κι αυτό το κίνημα θα κατασταλεί, αφού έχει ξανασυμβεί στο Ιράν όταν πριν από 13 χρόνια, μετά τον θάνατο της Νέντα Αγκά Σολτάν, σύμβολο της αντίστασης στο θεοκρατικό καθεστώς, που έπεσε νεκρή από πυρά ελεύθερου σκοπευτή στη διάρκεια διαδήλωσης, προκλήθηκαν και πάλι μεγάλες διαδηλώσεις. Ναι, αλλά σήμερα ζούμε παγκοσμίως συγκλονιστικά γεγονότα.
Κι αν εκεί η θρησκευτική αστυνομία συνέλαβε και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οδήγησε στον θάνατο τη Μαχσά Αμινί, μεταφράζοντας την ελεύθερη τούφα ως σήμα πολιτικής αμφισβήτησης στο καθεστώς των μουλάδων, γνωρίζουμε ότι στο φόντο είναι η κοινωνία που βράζει. Και για τη θέση και τον ρόλο των γυναικών σε αυτήν την κοινωνία μάθαμε πολλά από τους μεγάλους Ιρανούς σκηνοθέτες όταν με κίνδυνο της ζωής τους φιλμάρουν τη ζοφερή όσο και αντιφατική ιρανική πραγματικότητα.
Ας μην ξεχνάμε τις εμμονές της Ιστορίας. Ακόμη και στην καθυστερημένη Ρωσία του 1917, αυθόρμητο γυναικείο κίνημα ήταν το σπίρτο που πυροδότησε την πτώση του τσάρου, λίγες μέρες μετά την απεργία που ξεκίνησαν οι εργάτριες υφαντουργίας στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς που θα άλλαζε λίγους μήνες μετά την παγκόσμια Ιστορία με τον κόκκινο Οκτώβρη. Αλλωστε...
«Σαν έρθει η προβλεπόμενη στιγμή
Μπορεί να φανεί απροσδόκητη. Μας βρίσκει
Σαν είμαστε απορροφημένοι
Από ζητήματα που επείγουν με άλλον τρόπο»...
(Από το «Φονικό στην εκκλησία», Τ. Σ. Ελιοτ, σε μετάφραση Γ. Σεφέρη, Εκδόσεις Ικαρος)
Χριστίνα Κοψίνη
Πηγή: efsyn.gr
Θα πείτε ότι όλα αυτά είναι υπερβολές κι ότι κι αυτό το κίνημα θα κατασταλεί, αφού έχει ξανασυμβεί στο Ιράν όταν πριν από 13 χρόνια, μετά τον θάνατο της Νέντα Αγκά Σολτάν, σύμβολο της αντίστασης στο θεοκρατικό καθεστώς, που έπεσε νεκρή από πυρά ελεύθερου σκοπευτή στη διάρκεια διαδήλωσης, προκλήθηκαν και πάλι μεγάλες διαδηλώσεις. Ναι, αλλά σήμερα ζούμε παγκοσμίως συγκλονιστικά γεγονότα.
Κι αν εκεί η θρησκευτική αστυνομία συνέλαβε και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις οδήγησε στον θάνατο τη Μαχσά Αμινί, μεταφράζοντας την ελεύθερη τούφα ως σήμα πολιτικής αμφισβήτησης στο καθεστώς των μουλάδων, γνωρίζουμε ότι στο φόντο είναι η κοινωνία που βράζει. Και για τη θέση και τον ρόλο των γυναικών σε αυτήν την κοινωνία μάθαμε πολλά από τους μεγάλους Ιρανούς σκηνοθέτες όταν με κίνδυνο της ζωής τους φιλμάρουν τη ζοφερή όσο και αντιφατική ιρανική πραγματικότητα.
Ας μην ξεχνάμε τις εμμονές της Ιστορίας. Ακόμη και στην καθυστερημένη Ρωσία του 1917, αυθόρμητο γυναικείο κίνημα ήταν το σπίρτο που πυροδότησε την πτώση του τσάρου, λίγες μέρες μετά την απεργία που ξεκίνησαν οι εργάτριες υφαντουργίας στην Πετρούπολη τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς που θα άλλαζε λίγους μήνες μετά την παγκόσμια Ιστορία με τον κόκκινο Οκτώβρη. Αλλωστε...
«Σαν έρθει η προβλεπόμενη στιγμή
Μπορεί να φανεί απροσδόκητη. Μας βρίσκει
Σαν είμαστε απορροφημένοι
Από ζητήματα που επείγουν με άλλον τρόπο»...
(Από το «Φονικό στην εκκλησία», Τ. Σ. Ελιοτ, σε μετάφραση Γ. Σεφέρη, Εκδόσεις Ικαρος)
Χριστίνα Κοψίνη
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου