Για τους αντικαπνιστές, κυρίως...

Πάει αργά το πράγμα στη χώρα, αλλά προχωράει -δεν ξέρω σε πόσο καιρό το να καπνίζεις σε κλειστούς χώρους θα φαίνεται αλλόκοτο. Οσοι δεν έχουν απολέσει τη μνήμη τους θα ενθυμούνται ότι πριν από δύο-τρεις δεκαετίες το πτύειν στα καφενεία ήταν σύνηθες, επιτρεπτόν, ειδικά στα χωριά. Θυμάμαι καπνίζαμε σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και -γιά φαντάσου- μέσα στα αστικά λεωφορεία και μόλις τα τελευταία χρόνια δεν καπνίζουμε στα αεροπλάνα [πάνε οι περίφημες θέσεις καπνιζόντων].

«Απαγορεύεται το καπνίζειν» – «Απαγορεύεται το πτύειν»

⌦ Ο μη καπνιστής έχει άραγε κι αυτός δικαίωμα στην απόλαυση, το ίδιο ακριβώς με του καπνιστή στη δική του απόλαυση;

⌦ Το τσιγάρο γενικά μυρίζει; και μάλλον άσχημα; Το παραδέχονται και οι καπνιστές, όταν τουλάχιστον μιλάμε για τιγκαρισμένα τασάκια ή για τα ρούχα σου όταν γυρίζεις στο σπίτι και μυρίζει ακόμα και το σώβρακό σου.

⌦ Και τότε ο μη καπνιστής δεν έχει άραγε το δικαίωμα να μη θέλει τη συγκεκριμένη μυρωδιά;

⌦ Ομως καλά, το τσιγάρο μυρίζει, άρα ενοχλεί, ακόμα και σε ανοιχτό χώρο; Δυστυχώς ναι, μπορεί και περισσότερο απ’ ό,τι στον κλειστό (όπου όλο και κάποιο σύστημα εξαερισμού θα υπάρχει)!

⌦ Με αυτά τα στοιχειώδη και αυτονόητα ασχολήθηκα τελευταία εδώ (26/10) –ουσιαστικά τα κατέγραψα και μόνο, με μερικές, ελάχιστες εικόνες.

Το κράτος σ’ αγαπάει

Όταν ο γιατρός διαγνώσει ότι έχεις κάποιο πρόβλημα υγείας, σου συστήνει μια ορισμένη θεραπεία. Μέχρι εκεί. Είναι δικό σου αναφαίρετο δικαίωμα να την ακολουθήσεις ή να την απορρίψεις. Το κράτος όμως σε αγαπάει. Και μεριμνά. Δεν σου συστήνει μόνο τέρμα το κάπνισμα, σε αρπάζει απ’ τον λαιμό να το κόψεις με το ζόρι. Δεν σου επιτρέπει να έχεις άλλη γνώμη. Για το καλό σου.

Κι ο Μεταξάς απαιτούσε οι πολίτες να ασπρίζουν τα πεζοδρόμια. Για καλό ήταν κι αυτό. Όμως με ποιο δικαίωμα επιβάλλεται κάθε φορά τρόπος ζωής στους πολίτες; Και πού θα φτάσουν αυτές οι επεμβάσεις στην ιδιωτικότητα καθενός μας; Τώρα η ψυχραιμία στη συζήτηση για το τσιγάρο έχει χαθεί. Εξαπολύθηκε κανονικό πογκρόμ. Το κάπνισμα εξομοιώνεται με σιχαμερή συνήθεια και οι καπνίζοντες με κοινωνικά απόβλητους.

Σύγχρονη Κοινωνία και Σκοταδισμός

Δείγμα της υποκρισίας αλλά και της διγλωσσίας της ΝΔ προκειμένου να υποστηρίξει ταυτόχρονα ένα "φιλελεύθερο" προφίλ σε ένα μέρος της κοινής γνώμης αλλά και να διατηρήσει τους στενούς δεσμούς με τα πλέον υπερσυντηρητικά ακροατήρια, αποτελεί το άρθρο της υποψήφιας της ΝΔ Έλενας Ράπτη σε θρησκευτικό site.

Αυτοδιοικητικές Εκλογές: Αυτά είναι τα δικαιώματα των υποψηφίων

Δύο μέρες έμειναν ακόμα για τις Ευρωεκλογές αλλά και τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές του 2019. Όλοι οι υποψήφιοι έχουν ριχτεί στη μάχη και περιμένουν την Κυριακή για το αποτέλεσμα της κάλπης. Παρακάτω μπορείτε να δείτε ποια είναι τα δικαιώματα που έχουν οι συνδυασμοί και οι υποψήφιοι των Αυτοδιοικητικών εκλογών.

Το καπέλο του κ. Πολάκη

Περίμενα μια κάποια διευκρίνηση για την – επιεικώς άστοχη – αρχική ανάρτηση του κ. Κυμπουρόπουλου, υποψήφιου ευρωβουλευτή με τη ΝΔ, για τα δικαιώματα των ΑμΕΑ. Μάταια όπως αποδείχτηκε, γιατί η δεύτερη ήταν πιο άστοχη από την πρώτη. Μεσολάβησε βέβαια και η ανάρτηση-μπιστολιά του κ. Πολάκη που ξύπνησε τα φιλάνθρωπα αισθήματα των απανταχού οπαδών της πολιτικής ορθότητας και αποκοίμισε κάθε δυνατότητα σοβαρής συζήτησης μεταθέτοντας το ζήτημα στο ήθος του κ. Πολάκη, αγαπημένο θέμα της αντιπολίτευσης.

«Ημέρα της Γυναίκας»: Δεν είναι γιορτή, είναι υπενθύμιση

Η «Ημέρα της Γυναίκας» δε είναι απλά άλλη μια επετειακή ημέρα, που επιτάσσει μια προβλεπόμενη ευχή σε κάθε εκπρόσωπο του καλύτερου μισού του πληθυσμού του πλανήτη. Αν είστε άντρας, δεν είναι άλλη μια θεσμοθετημένη περίσταση να χαρίσετε μια αγκαλιά και ένα φιλί στην φίλη, στην αδερφή ή σε εκείνη την γυναίκα που είστε αρκετά τυχερός να στέκεστε δίπλα της και να έχει δεχτεί να μοιράζεστε τις ιστορίες των ημερών σας. Και, εν πάση περιπτώσει, αυτό θα έπρεπε να το κάνετε κάθε μέρα, χωρίς να απαιτούνται τυπικές αφορμές ή η τυραννία μιας ημερολογιακής «γιορτής» – διαφορετικά, κάτι κάνετε λάθος!

Η ημέρα μιας γυναίκας

Περνάει μέσα από ναρκοπέδια κουβαλώντας στην πλάτη της ψωμιά για να τα πουλήσει, «λαθραία», στην άλλη μεριά του βουνού. Τη λένε Αμινέ και είναι Κούρδισσα. Σύνορα Ιράν - Ιράκ, 2018. Είναι μια γυναίκα που δεν ξέρει ότι στη Δύση τής έχουν αφιερώσει ολόκληρη μέρα…

Παραφράζοντας, με πλήρη σεβασμό, ένα χιλιο…φωναγμένο σύνθημα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Η 8η Μαρτίου δεν ήτανε γιορτή / ήτανε εξέγερση και πάλη λαϊκή», πάλη γυναικεία για την ακρίβεια. Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργάτριες στα υφαντουργεία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης ξεκινούν απεργία και διαδηλώσεις, ζητώντας ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας (από 16 σε 10 ώρες την ημέρα!).

Η ΕΕΔΑ καταδικάζει τις προληπτικές προσαγωγές διαδηλωτών

«Η προληπτική δράση της αστυνομίας δεν μπορεί να οδηγεί σε προληπτική αναστολή των δικαιωμάτων» τονίζει η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του ανθρώπου.

Με ανακοίνωσή της τονίζει ότι οι διοικητικές στερήσεις της ελευθερίας που ονοματίζονται «προσαγωγές», όταν τελούνται αυθαίρετα πριν από προγραμματισμένες ή μη διαδηλώσεις, παραβιάζουν τα συνταγματικά δικαιώματα της προσωπικής ασφάλειας και της συνάθροισης, επειδή δεν αιτιολογούνται εξειδικευμένα και προσωποποιημένα, ενώ πραγματοποιούνται χωρίς καμία εγγύηση δικαστική και χωρίς να είναι εφικτή η πρόσβαση σε δικηγόρο.

Το δικαίωμα να μεγαλώνεις

Το 1892, στις Ηνωμένες Πολιτείες, η «ειδική στη δερματολογία» Άννα Ρούπερτ έγραφε το «Ένα Βιβλίο Ομορφιάς».

Από τις σελίδες του προέτρεπε τις γυναίκες να μην παραμελούν την εμφάνισή τους, επειδή «ακόμη και η πιο υψηλή ομορφιά, αν δεν της δοθεί προσοχή, θα χάσει τη γοητεία της». Για όσες δεν ήταν πρόθυμες να πειστούν, χρησιμοποιούσε πιο ισχυρά όπλα: «Αν η ομορφιά δεν ευχαριστούσε τον θεό, δε θα την έδινε στη γυναίκα», διακήρυττε. Και έτσι, με 13 λέξεις, η διατήρηση της γυναικείας ομορφιάς μετατρεπόταν σε «ιερό καθήκον». Ήταν η ιστορική περίοδος που η τότε «ατμομηχανή του καπιταλισμού», η Βρετανία, καθιέρωνε το μοντέλο της οικογένειας με τη γυναίκα στο σπίτι, με την επικράτηση της «βικτωριανής ηθικής». Από την εποχή που η Άννα Ρούπερτ -λίγο προτού διωχθεί δικαστικά για την επικίνδυνη καλλυντική ουσία που πουλούσε- παραινούσε τη γυναίκα να φροντίζει την ομορφιά της στον χρόνο «για να έχει έναν ευτυχισμένο γάμο», πέρασε σχεδόν ενάμισης αιώνας. Μετά από αγώνες, οι γυναίκες κατέκτησαν δικαιώματα. Αληθινά και ουσιώδη. Δίπλα τους, καλλιεργήθηκαν και κάποια ιδεολογήματα. Ένα από αυτά, η «μεταφεμινιστική» ιδέα ότι τώρα οι γυναίκες «κάνουν οι ίδιες την επιλογή, αν θέλουν, να ακολουθήσουν κανόνες ομορφιάς». Ελεύθερες και χειραφετημένες, κατά την κυρίαρχη αφήγηση.

Η έννοια της εργατικής τάξης στον κλασικό μαρξισμό

1. Μια ημιτελής προσέγγιση

Η θεωρία για τις τάξεις είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα επειδή ακριβώς θέτει την ταξική πάλη στο επίκεντρο της κατανόησης των κοινωνικών διαδικασιών. Επίσης, είναι σημαντικό ζήτημα από την άποψη του καθορισμού της στρατηγικής, της τακτικής και της διατύπωσης του προγράμματος των συνδικάτων και των εργατικών κομμάτων και συνεπακόλουθα για τον καθορισμό των αναγκαίων κοινωνικών συμμαχιών. Ομως, ενώ ο πυρήνας του έργου του Μαρξ διαπνέεται από ταξική μεροληψία υπέρ της εργατικής τάξης, εντούτοις υποτιμάται από τους μαρξιστές η μελέτη του ζητήματος των τάξεων.

Ημίαιμοι αριστεροί

Ημίαιμη αριστερή φίλη μου παλαιόθεν (έχει ψηφίσει όλα τα κόμματα παραμένοντας πάντα στην Ανανεωτική Αριστερά) έχει την καλή συνήθεια να συμβουλεύει τους πάντες για τα πάντα. Ανήκοντας και εγώ στον κύκλο των προνομιούχων που δέχονται ακόμα δωρεάν συμβουλές -σε μια εποχή που τα πάντα τείνουν να μετατραπούν σε εμπορεύματα- επωφελήθηκα της ευκαιρίας για να διορθωθώ.

Δεν την άρεσε το προηγούμενο άρθρο μου, η αναφορά στις Κορεάτισσες που εξαναγκάστηκαν από τον αυτοκρατορικό στρατό του Χιροχίτο να ενταχθούν στις γραμμές του ως πόρνες. «Αυτά είναι παλιά και δεν αφορούν κανέναν. Ο κόσμος σήμερα πεινάει, δεν έχει να πληρώσει το ηλεκτρικό, μένει άνεργος και πετάγεται στους δρόμους». Και μου υπέδειξε ποια είναι η σωστή δημοσιογραφία που πρέπει να ακολουθήσω όχι μονάχα εγώ, αλλά όλοι οι συνάδελφοι σε αυτήν εδώ την εφημερίδα.

Λαοθάλασσα κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων στο Βερολίνο

Σχεδόν 150.000 Γερμανοί πολίτες φώναξαν δυνατά κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων, στο Βερολίνο. Διαδήλωσαν την αγωνία τους για την ενίσχυση της ακροδεξιάς στη χώρα και τη ρατσιστική βία που εκδηλώθηκε κυρίως με αφορμή τα γεγονότα στο Κέμνιτς, μετά τη δολοφονία Γερμανού πολίτη.

Bloomberg: Η «κουρελού» μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. απέτυχε

Τις αποτυχίες της μεταναστευτικής πολιτικής που έχει ακολουθήσει η Ε.Ε. από το 2014 έως και σήμερα, αναλύει σε άρθρο του το Bloomberg, το οποίο σημειώνει ότι οι χειρισμοί της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της τεράστιας εισροής προσφύγων «υπήρξαν καταστροφικοί».

Στο δημοσίευμά του το πρακτορείο Bloomberg εντοπίζει προβλήματα όπως η κατακερματισμένη αντίδραση και οι αποκλίνουσες πολιτικές που ακολούθησαν τα κράτη μέλη, αλλά και η άρνησή τους να στηρίξουν το ένα το άλλο, υπονόμευσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, έθεσαν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και βοήθησαν στην πυροδότηση εθνικιστικών κινημάτων.

«Κρίση υποδοχής στην Ελλάδα»

«Κάθε μέρα, το μόνο που κάνω είναι να κάθομαι έξω από το καμπ, εισπνέοντας τη μυρωδιά του πετρελαίου, και να κλαίω. Σκέφτομαι το παρελθόν. Έξι χρόνια πόλεμος. Σκέφτομαι πού βρισκόμαστε τώρα, χωρίς να έχουμε ούτε την υγεία μας. Αναρωτιέμαι αν θα έχουμε ποτέ μας μέλλον».

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Δεκάδες παιδιά Ρομά, όλων των ηλικιών, εξωθούνται από τις οικογένειές τους στην επαιτεία αλλά και στην πορνεία. Τα παιδιά βιώνουν το πιο σκληρό πρόσωπο της ζωής, ζουν φρικτές καταστάσεις και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή τους.

Τα παραπάνω επισημαίνει ο Γιώργος Χρούσος, καθηγητής Παιδιατρικής, διευθυντής της Α’ Πανεπιστημιακής Παιδιατρικής Κλινικής στο νοσοκομείο «Αγία Σοφία», επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος «Υγεία για Ολους», που εξετάζει και εμβολιάζει παιδιά Ρομά και παιδιά προσφύγων σε όλη τη χώρα.

Διακρίσεις και ανισότητες στην εκπαίδευση και την εργασία των ΑμεΑ

Διακρίσεις και βαθιά ανισότητα χαρακτηρίζουν την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρίες στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης για την εκπαίδευση 2017-18, που παρουσιάστηκε χθες στο αμφιθέατρο του Μουσείου της Ακρόπολης.

Η έκθεση εκπονήθηκε από το ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ σε συνεργασία με το Παρατηρητήριο Θεμάτων Αναπηρίας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) και παρουσιάζει τα βασικά μεγέθη της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης καθώς και πληθυσμιακά αλλά και κοινωνικά χαρακτηριστικά των ατόμων με αναπηρίες στην Ελλάδα σε σύγκριση με την Ευρώπη των 28.

Για την 8η Μαρτίου

Οταν το 2018 διεκδικείς, όχι ως γυναίκα, αλλά ως πολίτης, αυτά που θεωρούνται αυτονόητα για να προχωρήσει η κοινωνία, είναι σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο αυτόν. Τα δικαιώματα των γυναικών είναι τα δικαιώματα της μάνας μας, της κόρης μας, αλλά και του πατέρα μας, του γιου μας, όσο κι αν κάποιοι αρνούνται να το κατανοήσουν.

Η αφόρητη αλήθεια για τις γυναίκες και τα παιδιά στην Τουρκία

Γυναίκες και τα παιδιά είναι στην Τουρκία τα περισσότερα θύματα δολοφονιών, βιασμών και σεξουαλικών παρενοχλήσεων, σύμφωνα με τις μετρήσεις του ιδιαίτερα επίσημου TUIK, της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας.

Αυτό που είναι ακόμη χειρότερο, είναι ότι ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται γεωμετρικά από την άνοδο του ΑΚΡ και του Ερντογάν στην εξουσία και έπειτα. Μόνο μέσα στο 2017, 409 γυναίκες δολοφονήθηκαν από άντρες. Το 2002 ο αριθμός αυτός ήταν 66, ενώ στο πρώτο επτάμηνο του 2009 είχε φτάσει τις 953.

Οι... σταυροφόροι της Ιπποκράτους δεν έχουν τον θεό τους

«Παλιόπουστα, θα καείς στην κόλαση!». «Σκυλάραπα, καταραμένος να ’σαι!». Από τις 9 Φλεβάρη το θέατρο «Ακροπόλ» ζει τη δική του επίγεια κόλαση αφού κάθε βράδυ «ευσεβείς» χριστιανοί, ρασοφόροι και μη, μαζεύονται απέναντι από την είσοδο του θεάτρου με εικόνες της Παναγίας, καίνε λιβάνια και ψέλνουν, μοιράζουν στον κόσμο φυλλάδια με υβριστικό περιεχόμενο, βρίζουν κι απειλούν και -κυριολεκτικά- τραβούν από τα ρούχα τους υποψήφιους θεατές της παράστασης.

Ο Ησαΐας Ματιάμπα, ο Νίκος Μουτσινάς, η Αντιγόνη Ψυχράμη ακούνε τον εξάψαλμο, ενώ οι ευσεβείς πολλές φορές τούς ακολουθούν και μέχρι τα αυτοκίνητά τους αφού τους περιμένουν και μετά το τέλος της παράστασης.