«Τις τελευταίες δεκαετίες περιορίσθηκε σημαντικά ο αριθμός των γεννήσεων (γύρω στις 90.000/έτος, την τρέχουσα δεκαετία) και αυξήθηκε λόγω της γήρανσης του πληθυσμού μας ο αριθμός των θανάτων (120.000/ετησίως, κατά μέσο όρο την ίδια περίοδο) με αποτέλεσμα ένα αρνητικό φυσικό ισοζύγιο» επισημαίνει, μεταξύ άλλων, ο Βύρων Κοτζαμάνης, καθηγητής, διευθυντής Εργαστηρίου Δημογραφικών και Κοινωνικών Αναλύσεων (ΕΔΚΑ), ΤΜΧΠΠΑ, Παν. Θεσσαλίας, στο πλαίσιο μελέτης που δημοσιεύεται στα «Δημογραφικά Νέα».
O τηλεοπτικός χρόνος είναι ακριβός.
Πανάκριβος. Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι τα κανάλια, αδιαφορώντας (τι
περίεργο) για τις επιταγές του ΕΣΡ, δεν χαραμίζουν ούτε καν τα
δευτερόλεπτά τους για να παρουσιάσουν την κίνηση όσων κομμάτων ή φορέων
δεν συνάδουν με τις δικές τους πολιτικές προτιμήσεις, δεν αναχαράζουν
τον αμανέ που προτιμά κάθε δίαυλος. Έτσι εξηγείται επίσης το ότι τα
σποτάκια ιδιαίτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος (για την προστασία του
περιβάλλοντος, για τον αγώνα κάποιας ειδικής ομάδας νοσούντων κτλ.), που
δεν αφήνουν κέρδος, προβάλλονται τα χαράματα, σφηνωμένα ανάμεσα σε
τσοντοδιαφημίσεις. Τυπικά, τα κανάλια είναι εντάξει. Επί της ουσίας,
αντιμετωπίζουν και αυτή την υποχρέωσή τους όπως όλες τις υπόλοιπες: διά
της περιφρονήσεως. Την πεποίθησή τους ότι αποτελούν κράτος εν κράτει δεν
θα την αποβάλουν ποτέ, όσοι διαγωνισμοί κι αν γίνουν. Ή μάλλον θα την
αποβάλουν όταν βρεθεί κυβέρνηση που θα αποδεχτεί, έστω με βαριά καρδιά,
πως η δημόσια τηλεόραση είναι όντως δημόσια, και όχι υποχρεωτικά
φιλοκυβερνητική, δηλαδή χειραγωγημένη.



























