Σήμερα είναι των «Τριών Ιεραρχών», αλλά η πρώην «αρμόδια» υπουργός φρόντισε να υποβαθμίσει την σημασία της μνήμης τριών πνευματικών ανθρώπων. Κατ’ αρχήν να αναφέρω ότι είμαι κατά του εκκλησιάσματος των μαθητών και υπέρ του πλήρους διαχωρισμού εκκλησίας-κράτους. Ούτε και πιστεύω ότι με μια επιπλέον αργία, την οποία οι περισσότεροι ανέμεναν απλά για να χάσουν μάθημα, θα άλλαζε η πνευματική μας κατάσταση. Απλά με απασχολεί το γεγονός του μηνύματος που περνάμε. Εμείς μεγαλώσαμε με πέντε-δέκα αρχές και αξίες, και νομίζω πως και η ουσία αυτής της εορτής έγκειται στο να μας «διδάξει» τί σημαίνει για τον εαυτό μας και για την κοινωνία το να είσαι ένας άνθρωπος οξυδερκής, με πνευματικά ενδιαφέροντα και κοινωνικό έργο.
Σήμερα απεναντίας περνάμε στα παιδιά και στην εκπαιδευτική κοινότητα συνολικά το μήνυμα ότι δεν χρειάζεται να τιμούν την μνήμη τριών πνευματικών ανθρώπων, ή τέλος πάντων ότι δεν είναι και κάτι το τόσο σημαντικό. Αυτό είναι το μήνυμα που κατά την γνώμη μου περνάει η κατάργηση αυτής της αργίας. Διότι θα δεχόμουν αυτή την κατάργηση ως μέρος ενός σχεδίου μιας προοδευτικής αντίληψης για την εκπαίδευση, εάν ταυτοχρόνως καταργούσαμε και την προσευχή στο σχολείο, καθώς και τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που είναι φυσικά εντελώς θρησκευτικές. Είναι τέρμα υποκριτικό να καταργείς μια εορτή, ή έστω να την υποβαθμίζεις στην αντίληψη των μαθητών, ενώ την ίδια στιγμή δεν είσαι καθόλου διατεθειμένος να κάνεις τίποτα που να μπορεί να σταθεί επάξια απέναντί της. Η κυβέρνηση αυτή είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι μπορεί για να διαλύσει τις βασικές δομές της κοινωνίας, και ως προς αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του έχουν μιλήσει πολλές φορές για «επανίδρυση» του κράτους (οι λέξεις και οι όροι έχουν σημασία), πχ. πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0», που όπως αναφέρεται είναι ένας θεμελιώδης οικονομικός και κοινωνικός «μετασχηματισμός». Βέβαια αυτές οι αλλαγές επηρεάζουν πάντα τους άλλους. Αυτοί που τις προωθούν και τις εφαρμόζουν συνεχίζουν να ζουν από εμάς και εις βάρος μας, χωρίς να αλλάζει η δική τους ζωή, και φυσικά χωρίς καθόλου τύψεις (ποιός τις έχασε άλλωστε). Από την άλλη, θα αντιτάξει κανείς ότι ο μετασχηματισμός μπορεί να έχει και την θετική του όψη, γι' αυτό καλό θα ήταν όποιος έχει αντίρρηση να μας πει ποιές θετικές του όψεις έχουμε δει από το 2019 μέχρι σήμερα και πόσες.
Θα μπορούσα να κάνω μια σύντομη ή πιο εκτενή αναφορά στην ζωή και το έργο των «Τριών Ιεραρχών», αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Καθένας μπορεί να ψάξει, να βρει και να συγκρίνει τις διαθέσιμες πληροφορίες. Άλλωστε δεν μπορώ και να το κάνω, γιατί την ώρα που γράφω βρίσκομαι στο ΙΕΚ και τυχαίνει να έχουμε διάλειμμα. Την ίδια στιγμή, η Νίκη Κεραμέως, που ήταν αυτή που αποφάσισε να είμαι εδώ και όχι στο σπίτι μου, στην βιβλιοθήκη ή σε κάποια στρογγυλή τράπεζα υπό την αιγίδα του κράτους, μελετώντας την ζωή και το έργο τριών πνευματικών ανθρώπων, κάθεται στην γραφειάρα της και συνεχίζει να λαμβάνει αποφάσεις για τις ζωές των άλλων. Τώρα της έδωσαν άλλο υπουργείο, φυσικά, για να την ανταμείψουν. Δεν είναι όμως αναντίστοιχες οι αποφάσεις αυτές με την προσωπικότητα και την επάρκεια των πολιτικών προσώπων που τις λαμβάνουν. Ζούμε σε μια εποχή που οι πολιτικοί δεν έχουν πολιτικό βάρος. Δεν μπορούν να εμπνεύσουν και καταφεύγουν σε γελοιότητες, με στόχο να απασχολήσουν την κοινή γνώμη και να παρουσιάσουν ένα «πολιτικό έργο». Προσφάτως, η Θεοδώρα Τζάκρη είπε μπροστά σε κομματικό κυρίως κοινό της περιοχής μας την φράση «τον ήπιαμε από τους αγρότες», εννοώντας ότι στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε πολλούς ψηφοφόρους από τον αγροτικό χώρο. Να θυμίσουμε ότι η κυρία εκλέχθηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2004 και προφανώς για πολύ σοβαρούς πολιτικούς λόγους μετέβην στον ΣΥΡΙΖΑ, τυχαία και στις δυο περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τα ψηφοδέλτια των προαναφερόμενων κομμάτων για την προσωπική της πολιτική επιδίωξη (τυχαία, επαναλαμβάνω). Το βασικό της κίνητρο είναι η αγάπη της για τον τόπο της.
Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον Γεώργιο Θεοτοκά. Έτσι, κατά τύχη. Δεν έχω καμιά διάθεση να αποθεώσω πολιτικές προσωπικότητες, αλλά στην δική μου σχολική εποχή υπήρχε σχετικά νωπή η ανάμνηση κάποιων «σπουδαίων» πολιτικών. Μπορεί όχι του Θεοτοκά, αλλά κάποιων άλλων. Στις πιο προηγούμενες από την δική μου γενιές υπήρχε επιπλέον το ζωντανό παράδειγμα του τί σημαίνει να είσαι πολιτικός. Υπήρχαν κάποια πρότυπα που δεν υπάρχουν σήμερα. Υπήρξε πολιτικό έργο με όλη την σημασία του όρου και υπήρξε και η κριτική σε αυτό το έργο, αλλά και η κοινωνική διάσταση της πολιτικής ενεργοποίησης μιας ολόκληρης γενιάς. Υπήρξαν επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά υπήρξε «κάτι». Σήμερα δεν υπάρχει «τίποτα» (σε γενικές γραμμές, φυσικά, γι' αυτό και τα εισαγωγικά). Πολιτικά πρόσωπα άγονται και φέρονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και με μόνο ή πρωταρχικό στόχο την επανεκλογή τους. Προσωπικότητες ανίκανες να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Δεν αρθρογραφούν. Δεν καινοτομούν. Δεν παρεμβαίνουν στα πράγματα. Οργώνουν την επαρχία σε περιόδους εκλογών ή εκμεταλλευόμενοι τις όποιες κοινωνικές «αναταράξεις», όπως τώρα που οι αγρότες είναι στους δρόμους. Μετά τους ψάχνεις με τα κιάλια. Ούτε και οι συνεργάτες τους δεν ξέρω αν τους βρίσκουν. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί τού σήμερα αρκούνται στην πλειονότητά τους σε κάποιες διαπιστώσεις, πλην όμως ούτε ηλίθιοι είμαστε για να χρειαζόμαστε τις διαπιστώσεις τους για να δούμε την πραγματικότητα, ούτε αυτή είναι η πολιτική τους αποστολή. Συνεπώς ναι, τον ήπιατε από τους αγρότες, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι είστε για τον πούτσο καβάλα. Και κάπως έτσι ο δημόσιος διάλογος και ο πολιτικός λόγος εν προκειμένω παίρνουν τον κατήφορο, και κανείς πια δεν έχει να προσφέρει τίποτα και σε κανέναν.
του Γεώργιου Τσίπη, αρχαιολόγου
Θα μπορούσα να κάνω μια σύντομη ή πιο εκτενή αναφορά στην ζωή και το έργο των «Τριών Ιεραρχών», αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Καθένας μπορεί να ψάξει, να βρει και να συγκρίνει τις διαθέσιμες πληροφορίες. Άλλωστε δεν μπορώ και να το κάνω, γιατί την ώρα που γράφω βρίσκομαι στο ΙΕΚ και τυχαίνει να έχουμε διάλειμμα. Την ίδια στιγμή, η Νίκη Κεραμέως, που ήταν αυτή που αποφάσισε να είμαι εδώ και όχι στο σπίτι μου, στην βιβλιοθήκη ή σε κάποια στρογγυλή τράπεζα υπό την αιγίδα του κράτους, μελετώντας την ζωή και το έργο τριών πνευματικών ανθρώπων, κάθεται στην γραφειάρα της και συνεχίζει να λαμβάνει αποφάσεις για τις ζωές των άλλων. Τώρα της έδωσαν άλλο υπουργείο, φυσικά, για να την ανταμείψουν. Δεν είναι όμως αναντίστοιχες οι αποφάσεις αυτές με την προσωπικότητα και την επάρκεια των πολιτικών προσώπων που τις λαμβάνουν. Ζούμε σε μια εποχή που οι πολιτικοί δεν έχουν πολιτικό βάρος. Δεν μπορούν να εμπνεύσουν και καταφεύγουν σε γελοιότητες, με στόχο να απασχολήσουν την κοινή γνώμη και να παρουσιάσουν ένα «πολιτικό έργο». Προσφάτως, η Θεοδώρα Τζάκρη είπε μπροστά σε κομματικό κυρίως κοινό της περιοχής μας την φράση «τον ήπιαμε από τους αγρότες», εννοώντας ότι στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε πολλούς ψηφοφόρους από τον αγροτικό χώρο. Να θυμίσουμε ότι η κυρία εκλέχθηκε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2004 και προφανώς για πολύ σοβαρούς πολιτικούς λόγους μετέβην στον ΣΥΡΙΖΑ, τυχαία και στις δυο περιπτώσεις χρησιμοποιώντας τα ψηφοδέλτια των προαναφερόμενων κομμάτων για την προσωπική της πολιτική επιδίωξη (τυχαία, επαναλαμβάνω). Το βασικό της κίνητρο είναι η αγάπη της για τον τόπο της.
Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον Γεώργιο Θεοτοκά. Έτσι, κατά τύχη. Δεν έχω καμιά διάθεση να αποθεώσω πολιτικές προσωπικότητες, αλλά στην δική μου σχολική εποχή υπήρχε σχετικά νωπή η ανάμνηση κάποιων «σπουδαίων» πολιτικών. Μπορεί όχι του Θεοτοκά, αλλά κάποιων άλλων. Στις πιο προηγούμενες από την δική μου γενιές υπήρχε επιπλέον το ζωντανό παράδειγμα του τί σημαίνει να είσαι πολιτικός. Υπήρχαν κάποια πρότυπα που δεν υπάρχουν σήμερα. Υπήρξε πολιτικό έργο με όλη την σημασία του όρου και υπήρξε και η κριτική σε αυτό το έργο, αλλά και η κοινωνική διάσταση της πολιτικής ενεργοποίησης μιας ολόκληρης γενιάς. Υπήρξαν επιτυχίες και αποτυχίες, αλλά υπήρξε «κάτι». Σήμερα δεν υπάρχει «τίποτα» (σε γενικές γραμμές, φυσικά, γι' αυτό και τα εισαγωγικά). Πολιτικά πρόσωπα άγονται και φέρονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και με μόνο ή πρωταρχικό στόχο την επανεκλογή τους. Προσωπικότητες ανίκανες να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Δεν αρθρογραφούν. Δεν καινοτομούν. Δεν παρεμβαίνουν στα πράγματα. Οργώνουν την επαρχία σε περιόδους εκλογών ή εκμεταλλευόμενοι τις όποιες κοινωνικές «αναταράξεις», όπως τώρα που οι αγρότες είναι στους δρόμους. Μετά τους ψάχνεις με τα κιάλια. Ούτε και οι συνεργάτες τους δεν ξέρω αν τους βρίσκουν. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί τού σήμερα αρκούνται στην πλειονότητά τους σε κάποιες διαπιστώσεις, πλην όμως ούτε ηλίθιοι είμαστε για να χρειαζόμαστε τις διαπιστώσεις τους για να δούμε την πραγματικότητα, ούτε αυτή είναι η πολιτική τους αποστολή. Συνεπώς ναι, τον ήπιατε από τους αγρότες, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι είστε για τον πούτσο καβάλα. Και κάπως έτσι ο δημόσιος διάλογος και ο πολιτικός λόγος εν προκειμένω παίρνουν τον κατήφορο, και κανείς πια δεν έχει να προσφέρει τίποτα και σε κανέναν.
του Γεώργιου Τσίπη, αρχαιολόγου
το κείμενο γράφτηκε στις 30-1-2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου