«Κόσμος 3»

Δεν είναι εύκολο να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα όσον αφορά τις συγκεκριμένες υποθέσεις «βολέματος» πολιτικών προσώπων που προέκυψαν τελευταία. Τις καυτηριάζουμε όμως επιτόπου, όπως και έγινε. Και τούτο διότι σε αυτές φαίνεται να είναι ανακατεμένα όλα τα «μεγάλα» κόμματα. Ομως, μέχρι να διακρίνουμε σαφέστερα τον ρυθμό και τη φύση αυτών των υποθέσεων, ίσως έχει σημασία να μιλήσουμε για την υποκρισία της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ειδικά εκείνου του μέρους που υπήρξε αδίστακτος καταπατητής κάθε δημόσιου τομέα.

Το κοινό καλό και η απλή αναλογική

Πολιτικά ευπρεπείς εμφανίζονται μερικοί, έχουν αρχίσει όμως να βγάζουν φλύκταινες, να ολοφύρονται και λοιπά για τα περίεργα φαινόμενα που ανακύπτουν από τη χρήση της απλής αναλογικής. Τι θα κάνουν οι κακόμοιροι οι δήμαρχοι τώρα που δεν έχουν παντοδυναμία; Που δεν θα μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν; Που θα είναι αναγκασμένοι να συνομιλούν και με άλλους για να είναι σε θέση να πάρουν μια απόφαση; 

Το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της χώρας

Θεμελιακές αρχές πολιτειακής, πολιτικής και κοινωνικής λειτουργίας συγκροτούν τη βάση της δυτικογενούς, αστικής λεγόμενης, δημοκρατίας.

Η δημοκρατική αρχή εκφράζει έναν ορισμένο τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του πολιτεύματος, στο οποίο κυρίαρχος είναι ο λαός. Ο λαός είναι η υπέρτατη εξουσία και η πρωτογενής πηγή νομιμοποίησης κάθε πολιτικής εξουσίας. Με την έννοια «δημοκρατική αρχή» αναπαριστούμε ένα σύστημα δημόσιας διακυβέρνησης, δηλαδή ένα σύστημα λήψης και εφαρμογής κρατικών αποφάσεων. Τι σημαίνει όμως δημόσια διακυβέρνηση βασισμένη στη δημοκρατική αρχή;

Η Δημοτική Κοινότητα Πέλλας συνεχίζει τον αγώνα για τη Δημοκρατία

Πριν απο περίπου πεντέμιση χρόνια, μια ομάδα πολιτών του δήμου Πέλλας μετά από πολλές και πολύωρες συζητήσεις, κατέληξε στην απόφαση της δημιουργίας μια αυτόνομης δημοτικής Κίνησης βασισμένης στην άμεση δημοκρατία, στο σεβαμό και τον αλτρουϊσμό. 

Η ρίμα των εχθρών της δημοκρατίας

Η ομοιοκαταληξία ανάμεσα στις λέξεις «ελληνική» και «πολιτικοί» είναι παιδαριωδώς εύκολη. Και κραυγαλέα ρηχή. Από χρήση σε χρήση όμως, από επανάληψη σε επανάληψη, έχει διανοιγεί μια τρύπα, μια μαύρη τρύπα, που απειλεί ό,τι σπουδαιότερο διαθέτουμε και ό,τι κυρίως οφείλουμε να διαφυλάξουμε: τη δημοκρατία. Μια δημοκρατία που παραμένει πολυτιμότατη και αναντικατάστατη παρά τις αδυναμίες της. Και παρά την επιπολαιότητα που διακρίνει σε πολλά τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, τα οποία δείχνουν να πολιτεύονται με το πεδίο της μνήμης τους απογοητευτικά περιορισμένο.

(Α)πολιτική, (αντι)πολιτική και πολιτική

Στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη προβληματίζονται για την «αλλοπρόσαλλη» και ανεξήγητη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσκόποι, αναλυτές διερωτώνται πώς είναι δυνατόν να παλινδρομούν, να φλερτάρουν με το επικίνδυνο, να μη διδάσκονται από τα πεπραγμένα.

Αλήθεια, εθελοτυφλούν ή πραγματικά δεν βλέπουν τι συμβαίνει; Αφού απογοήτευσαν τους πολίτες με τις αστοχίες τους, τις καταχρήσεις, τη διαφθορά, ζητούν και τα ρέστα.

Αλήθεια, εθελοτυφλούν ή δεν βλέπουν ότι τους απογύμνωσαν ιδεολογικά και τους έθεσαν σε πολιτική αποστρατεία; Ολοι οι απογοητευμένοι «δημιούργησαν» το κόμμα «Δεν ξέρω, δεν απαντώ». (ΔΕΝ Ξ./ΔΕΝ Α.).

Η πολιτική της ανωτερότητας και του μίσους

Είναι σύνηθες να ανήκει κάποιος κάπου εθνικά, θρησκευτικά ή πολιτικά. Στην ομάδα αισθάνεται ασφαλής, ειδικά όταν ο κόσμος γίνεται πιο αβέβαιος όπως σε εποχές κρίσης. Το μείγμα μιας οικονομικής κατάρρευσης, μαζικών αφίξεων μεταναστών και πραγματικών ή φανταστικών απειλών των συνόρων από τους γείτονες γίνεται έναυσμα λαϊκισμού. Και τότε ξεπηδούν λαλίστατοι εθνοσωτήρες και ακραία κινήματα που θα σώσουν τη φυλή από τους άλλους που την επιβουλεύονται.

Η κατάντια της "δημοκρατίας" και του πολιτικού συστήματος

Τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν τη Κυριακή 3 Μαρτίου στην πόλη μας, με αφορμή την παρουσία κυβερνητικών στελεχών στην εκδήλωση προς τιμήν της κ. Ουρανίας Νιζαμίδου ως αγωνίστριας της Δημοκρατίας, μου δημιούργησαν την ανάγκη τα εκφράσω την άποψή μου κάνοντας παράλληλα και μια κριτική.

Υπηρέτες του «παρα–»

Ο πρώτος μύθος λέει ότι μπορούμε να φτιάξουμε κάτι που να μοιάζει με καθαρό πολιτικό υποκείμενο όταν βγάλουμε από τον ορίζοντά μας όλα όσα μας φαίνονται πολιτικό trash, σαπάκια και, κυρίως, απολιτίκ.

Όλους όσους δεν στηρίζουν και δεν συμμετέχουν σε κόμματα, όσους δεν διαβάζουν Τύπο και δεν παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων, τους αναλφάβητους, τους απροσάρμοστους, τους αναχωρητές και κάθε είδους προβληματικούς και ληγμένους, τις μειονότητες και τους πρόσφυγες, τους μη μετέχοντες στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων κ.λπ. Όμως, αν τους αγνοήσεις και τους εξαιρέσεις, τότε δημιουργείς κοινωνική μηχανική και έδαφος για την αποβολή της πολιτικής. Δημιουργείς πολλά πολιτικά απόβλητα.

Hasta Siempre

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς. Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;… (Γ. Σουρής)

Πολλές φορές αναφέρεται πως η Δημοκρατία γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα. Στην Αθήνα συγκεκριμένα. Πολλές φορές αναφέρεται από μια ανάγκη να εμφανισθεί μια σύνδεση με τους αρχαίους ημών προγόνους, άλλες φορές με μια δόση ειρωνείας για τον ρόλο της αθηναϊκής δημοκρατίας της εποχής. Στην πραγματικότητα ποια ήταν η καινοτομία της αρχαίας Αθήνας;

Η «δημοκρατία» στα χρόνια της χολέρας

Για τον Μαδούρο και τα μεγάλα κρίματα και λάθη του, που έχουν σε μεγάλο βαθμό υποσκάψει μέσα σε λίγα χρόνια τα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης» του μακαρίτη προκατόχου και μέντορά του, Ούγκο Τσάβες, και τον έχουν φέρει αντιμέτωπο ακόμη και με πολλούς φανατικούς πρώην «τσαβίστας», έχω γράψει επανειλημμένα σε τούτη εδώ τη στήλη: το 2017 έκανα μάλιστα και την αυτοκριτική μου, ως όφειλα πιστεύω, διότι –όπως και πολλοί ακόμη αριστεροί γραφιάδες σε όλο τον κόσμο– υπερασπίστηκα για χρόνια από συναισθηματική φόρτιση και κεκτημένη ταχύτητα ένα καθεστώς που είχε εμφανώς «μπατάρει» προς τη λάθος κατεύθυνση και που, όπως έχει δυστυχώς συμβεί τόσες και τόσες φορές στην Ιστορία, πρόδιδε σε καθημερινή βάση τις γενεσιουργές του αξίες και προτάγματα και που, πάνω απ’ όλα, απογοήτευε τη βενεζουελάνικη φτωχολογιά, που τώρα του γυρίζει σε μεγάλο ποσοστό την πλάτη.

Ο εθνολαϊκισμός απειλεί την Δημοκρατία

Τις τελευταίες ημέρες, ο Δήμαρχος Έδεσσας κος Γιάννου έχει επιδοθεί σε έναν, άνευ προηγουμένου, λεκτικό οχετό κατά μελών της παράταξης μας και του υποψηφίου Δημάρχου κ. Γιάννη Τσεπκεντζή. Σε πρόσφατη ανάρτηση του προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις σε περίπτωση παρουσίας μας σε εκδήλωση μνήμης για τον Μακεδονικό Αγώνα, μας κατηγόρησε για συμμετοχή σε “ύποπτα πανηγύρια”, ενώ σε άλλο δημόσιο διάλογο, άφησε υπονοούμενα για “φιλίες με αλυτρωτιστές”.

Η ψήφος του βουλευτή κατά συνείδηση

Κάποιοι μέμφονται τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, ότι προσεταιρίζονται βουλευτές άλλων κομμάτων για να επιτύχουν στη Βουλή τις απαιτούμενες πλειοψηφίες.

Ας θυμηθούμε όμως επί του ιστορικά πραγματικού.

Το 1980 η Νέα Δημοκρατία και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προετοιμάζοντας την υποψηφιότητά του για την Προεδρία της Δημοκρατίας προσεταιρίσθηκαν βουλευτές της άκρας Δεξιάς (τότε Εθνική Παράταξη) αλλά και τρεις βουλευτές του δημοκρατικού χώρου, τους Θανάση Κανελλόπουλο και Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, εμβληματικές πολιτικές προσωπικότητες της Κεντροαριστεράς, και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, βουλευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων.

Τη δεκαετία του 1980 το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου επιχειρώντας αμφίπλευρη διεύρυνση προσεταιρίσθηκαν τον Μανώλη Γλέζο, μετά την απόφαση της ΕΔΑ να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τους Γεώργιο Μαύρο και Γιάννη Μπούτο.

Το «προοίμιο» της συμφωνίας το διάβασε κανείς;

Δυστυχώς, η δημοκρατία δεν φαίνεται να αποτελεί συνειδητή επιλογή στην κοιτίδα της, ούτε ιστορικό προορισμό. Ο λόγος ξανά για τα συλλαλητήρια και την ένδεια επιχειρημάτων εκ μέρους της Ν.Δ. για το ονοματολογικό των γειτόνων αλλά και τη νομιμοποίηση της νεοφασιστικής οργάνωσης που –με κάθε τρόπο– θέλει «ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια». Στην πραγματικότητα, πίσω από τους αντικυβερνητικούς τακτικισμούς της αντιπολίτευσης βρίσκεται η εθνικιστική αναδίπλωση της ελληνικής συντήρησης.

Αμεση δημοκρατία και το πείραμα της Μελβούρνης

Η Ελλάδα κατατάσσεται από όλα τα διεθνή ινστιτούτα ως μία από τις λιγότερο δημοκρατικές χώρες της Ε.Ε. Σύμφωνα με το Economist Intelligence Unit π.χ. η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως «ελαττωματική δημοκρατία» (faulted democracy). Ως προς τις Οικονομικές Ελευθερίες δε (π.χ. από το Ινστιτούτο Frazer), η Ελλάδα κατατάσσεται χειρότερα από την Μποτσουάνα και αυταρχικές χώρες της Ε.Ε. όπως οι Ουγγαρία και Πολωνία.

Οι δείκτες που χρησιμοποιούν είναι πολλοί, όπως απονομή δικαιοσύνης (όπου η Ελλάδα μόλις πιάνει τη βάση λόγω αργής απονομής που φτάνει την αρνησιδικία), γραφειοκρατία, φορολόγηση κ.λπ.

Το Μακεδονικό πήγε στα σχολεία

Πριν από μια δεκαετία, ενδεχομένως κανείς και καμιά μας δεν θα φανταζόταν ότι θα γίνονταν καταλήψεις στα σχολεία για το Μακεδονικό και για την υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας να συμβάλει στη λύση ενός μακροχρόνιου προβλήματος για τη χώρα, την ευρύτερη περιοχή, την Ευρώπη. Γιατί το Μακεδονικό, πριν γίνει πρόβλημα και για τους Αμερικανούς, ήταν πρωτίστως δικό μας πρόβλημα.

Στο άκρο της Νοτιανατολικής Ευρώπης, σε μια περιοχή που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά την κατάρρευση του κρατικού σοσιαλισμού, μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα, κατάφερε από τη Μεταπολίτευση και μετά όχι μόνο να μην επιλύσει κανένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής που θα είχε πολιτικό κόστος στο εσωτερικό της αλλά να δημιουργήσει και νέα. Να θεωρεί ότι περιβάλλεται από εχθρούς που επιβουλεύονται τα εθνικά της δικαιώματα. Να γίνει από δύναμη σταθερότητας και ανάπτυξης στην περιοχή, από δύναμη επίλυσης προβλημάτων, πρόβλημα για τις εξελίξεις.

«Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία»

Καθώς περνούν οι μέρες κοιτάμε τις καταλήψεις των μαθητών κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, τις αντιδράσεις των μαθητών που στέκουν απέναντι, τις ανακοινώσεις και τις κινητοποιήσεις ενάντια στον φασισμό στα σχολεία. Βλέπουμε τα συνθήματα, προβληματιζόμαστε για το πώς ο εθνικισμός διατρέχει οριζόντια μια κοινωνία που νοσεί και για τις απαντήσεις που αυτή η κοινωνία δίνει στα παιδιά για τη νόσο της.

Βλέπουμε τον προβληματισμό και τις προτεινόμενες λύσεις, τα πανό και τα συνθήματα. Ανάμεσά τους το «Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία», γραμμένο από χέρι μαθητή -μπορεί καθοδηγούμενου αλλά παρ' όλα αυτά μαθητή- κάπου στον Βορρά.

Ο κώδικας των «Δεν» και μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή

Τις μέρες του Σεπτεμβρίου οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται να κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα - όχι ευχάριστα τις περισσότερες φορές: φόβο, δέος, αποστροφή, άρνηση, νοσταλγία... Κάποιες από τις 30 μέρες του είναι τόσο έντονες ώστε σε αναγκάζουν να στέκεσαι ακίνητος με το βλέμμα κολλημένο στο άπειρο προσπαθώντας να αντιληφθείς αν είσαι οργισμένος, απορημένος ή έτοιμος να παραδοθείς στο τελεσίδικο της μοίρας.

Το ημερολόγιο του Σεπτεμβρίου είναι γεμάτο από μεγάλα ή μεγαλύτερα γεγονότα που είτε δεν θα ήθελες να σου συμβαίνουν είτε προσπαθείς να τα κρατήσεις στο αεροστεγές τμήμα της μνήμης: τελειώνουν οι διακοπές, ανοίγουν τα σχολεία, η εφορία σε θυμάται, ο Πινοσέτ επέβαλε τη χούντα του, ο Χίτλερ ξεκίνησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ισλαμιστές χτύπησαν τους δίδυμους πύργους, η Γερμανία ξανάγινε ενιαία...

114 πολίτες της Πέλλας υπογράφουν για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας

Τα θλιβερά γεγονότα που συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας με αφορμή της εξελίξεις στο «Μακεδονικό» ζήτημα πρέπει να προβληματίσουν και να ανησυχήσουν κάθε δημοκρατικό πολίτη.

Οι αντισυγκεντρώσεις, οι προσπάθειες διάλυσης πολιτικών εκδηλώσεων, οι ύβρεις, οι απειλές, οι προπηλακισμοί, η λεκτική και σωματική βία εναντίον όσων έχουν διαφορετική άποψη από αυτήν που θεωρείται «εθνικά ορθή», οι κραυγές για «προδότες» και «εθνικούς μειοδότες», οι δηλώσεις για «personanongrata», γυρίζουν την κοινωνία μας πολλά χρόνια πίσω και αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία.

Γιατί το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος είναι υπέρ ή κατά της συμφωνίας της Ελλάδας με την Π.Γ.Δ.Μ., όπως έχει αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτης να κάνει, υποστηρίζοντας δημόσια την άποψή του, αλλά αν για οποιοδήποτε θέμα, όσο ευαίσθητο κι αν είναι, μπορεί να γίνεται δημόσιος διάλογος σε συνθήκες ανεκτικότητας και ελευθερίας έκφρασης.

Στον πάτο με μεγάλη ταχύτητα

Όλοι έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε γνώμη και θέσεις. Αν οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί, αν οι αιτίες που μας είχαν κάνει στο παρελθόν να πιστεύουμε ορισμένα πράγματα έχουν εξαφανιστεί, αν η έφοδος στον ουρανό οδήγησε στην αιχμαλωσία από στρατοπεδικές δυστοπίες, τότε ο αναστοχασμός, η αυτοκριτική, η αναθεώρηση και η μετακίνηση δεν συνιστούν έγκλημα καθοσιώσεως.

Αντιθέτως, επιβάλλονται· διαφορετικά, κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε στη γραφικότητα. Μόνον οι νεκροί και οι δογματικοί είναι άκαμπτοι. Οι πρώτοι, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς· οι δεύτεροι, γιατί φοβούνται πως αν αρχίσουν να αμφιβάλλουν και να θέτουν ερωτήματα, θα καταρρεύσει το σύμπαν τους και θα περιέλθουν σε κατάσταση διαρκούς μελαγχολίας.