«Όσο πιο εκπολιτισμένο είναι το αστικό κράτος, τόσο πιο έντεχνα ψεύδεται , όταν δηλώνει ότι τα σχολεία θα μπορούσαν να σταθούν υπεράνω της πολιτικής και να υπηρετήσουν την κοινωνία στο σύνολο της. Στην πραγματικότητα, τα σχολεία μετατράπηκαν σε εργαλείο της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης- με σκοπό τον ανεφοδιασμό των κεφαλαιοκρατών με υπάκουους υπηρέτες και ικανούς εργάτες».
ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ; Δεν ξέρω αν ο επίκαιρος χαρακτήρας της τοποθέτησης του κομμουνιστή ηγέτη έχει ως βάση του την πολιτική του διορατικότητα ή αν εκατό και βάλε χρόνια μετά το πρώτο «σπάσιμο του πάγου», οι κοινωνίες μας ξαναμαντρώνονται μέσα στα υψηλά τείχη της ανισότητας και της αδικίας.
ΓΙΑΤΙ όχι, και τα δύο;
ΤΟ σίγουρο πάντως είναι ότι ο κόφτης της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, που θα αφήσει εκτός των αμφιθεάτρων τουλάχιστον 20-25 χιλιάδες μαθητές, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όποιος αποσυνδέει την εκπαίδευση από την πολιτική και τη ζωή, στην καλύτερη είναι πολιτικά αναλφάβητος. Στη χειρότερη, δεν είναι παρά ένα ακόμη μίσθαρνο όργανο της εξουσίας.
ΓΙΑ την κυβέρνηση της ΝΔ, το «πώς», το «πότε» και, κυρίως, το «ποιος» θα έχει πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση κινείται στα όρια της… ατομικής ευθύνης. Ρούχο πολυφορεμένο βέβαια για το «ετσιθελικό» κράτος της μητσοτακικής Δεξιάς, αλλά αρκετό για τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της, ώστε να αποκρύψει τον βαθύ ταξικό χαρακτήρα των «μεταρρυθμίσεων» στην Παιδεία.
ΩΣΤΟΣΟ, εκείνο που δεν έκρυψαν ποτέ τα υπουργοποιημένα παιδιά της ΔΑΠ και των υπολειμμάτων του σημιτικού ΠΑΣΟΚ είναι η σχεδόν ευλαβική τους προσήλωση στις πολιτικές του αποκλεισμού. Μια ιδεολογική προσήλωση που ερωτοτροπεί με την ιδέα του κοινωνικού δαρβινισμού, ενθαρρύνοντας τους να κρατούν με σχεδόν σαδιστική διάθεση το μέλλον χιλιάδων παιδιών στην άκρη του δαχτύλου τους. Οι ελεύθεροι σκοπευτές της ελεύθερης αγοράς…
ΟΥΔΟΛΩΣ ποιητικός ο τίτλος, μα πέρα ως πέρα αληθινός, καθώς στο στόχαστρο της κ. Κεραμέως βρίσκονται τα «παιδιά οικογενειών που φοιτούν σε δημόσια σχολεία και προέρχονται από οικογένειες του μόχθου (αγροτών, ανέργων, απλών εργαζομένων και γενικότερα μη προνομιούχων)», όπως ανέφερε πριν λίγες μέρες ο Παναγιώτης Εγγλέζος, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ρόδου. «Είναι στην πλειονότητά τους παιδιά που παλεύουν μόνα τους να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον στη μετέπειτα επαγγελματική τους πορεία» [Εφ.Συν. 31/5/2021].
ΜΕΣΑ σ’ αυτό το πλαίσιο δεν μπορώ, παρά να σταθώ στην εύστοχη παρατήρηση του νομπελίστα οικονομολόγου Theodore Schultz, ο οποίος υποστήριζε στο παρελθόν ότι οι μορφωμένοι- ειδικευμένοι εργαζόμενοι προσαρμόζονται καλύτερα στο εργασιακό περιβάλλον σε καιρούς συστημικής κρίσης. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, μόνο τυχαίο δεν είναι το πολιτικό, μα και κοινωνικό αποτύπωμα της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ, καθώς πέραν της προώθησης του πανεπιστημίου- επιχειρηματία, προώθηση που πάει χέρι- χέρι με τα δωράκια στους «φίλους» των κολεγίων, οι κόφτες πρόσβασης στα ΑΕΙ δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον καθρέφτη μιας συνειδητής πολιτικής απόφασης αποκλεισμού, με σκοπό τη διαμόρφωση μιας νέας γενιάς «ανειδίκευτων» απασχολούμενων- βορά στην εργοδοτική αρένα των μνημονιακών και μεταμνημονιακών νομοθετημάτων.
Σ’ ΑΥΤΗ τη λογική εντάσσεται κατά την άποψη της στήλης και η επιμονή- εμμονή του Υπουργείου Παιδείας, καθ’ όλη τη διάρκεια του «lockdown», στην απαξιωμένη από το σύνολο σχεδόν της μαθητικής κι όχι μόνο κοινότητας διαδικασία της τηλεκπαίδευσης, αντί του ασφαλούς ανοίγματος των σχολείων. Την ώρα μάλιστα που αρκετές ακαδημαϊκές έρευνες διεθνώς συγκαταλέγουν την δια ζώσης διδασκαλία στους παράγοντες που αναβαθμίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία κι όταν οι ίδιες μελέτες επισημαίνουν ότι οι μαθητές που έχουν χαμηλή απόδοση ή βρίσκονται κάτω από τη βάση είναι πιο πιθανόν να χάσουν έδαφος όταν ακολουθείται η διαδικασία της τηλεδιδασκαλίας.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ αυτής της πολιτικής είναι γνωστά στους οικονομικούς και πολιτικούς κήνσορες του νεοφιλελεύθερου «φύλλου πορείας»: Φτωχοποίηση κι βάθεμα της ανισότητας. Και αυτό δεν αποτελεί ένα προπαγανδιστικό πυροτέχνημα της Αριστεράς, όπως θα σπεύσουν μερικοί «καλοπροαίρετοι» να το χαρακτηρίσουν, αλλά παραδοχή οργανισμών όπως η UNESCO, η οποία σε σχετική της μελέτη ανέφερε ότι «στις 192 χώρες που έκλεισαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, οι μελλοντικές απώλειες αποδοχών για τους τωρινούς μαθητές-φοιτητές μπορεί να αναλογούν στο 2,6% των αποδοχών που θα έχουν στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου» [https://en.unesco.org/covid19/educationresponse].
ΣΤΟ Μαξίμου πιστεύουν ότι έχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι. Ας ρίξουν όμως μια ματιά και στον ξένο Τύπο. Ξέρουν άλλωστε, καλά αγγλικά, ως άριστοι…
ΑΣ διαβάσουν για παράδειγμα όσα έγραφε το Newsweek τέτοιες μέρες, το 2006: «Την άνοιξη του 2006, οι Γάλλοι φοιτητές, φοβούμενοι ότι δε θα βρίσκουν δουλειά, προσέδωσαν στη χώρα μιαν αύρα επανάστασης. Οι εθνικής κλίμακας διαδηλώσεις παρέλυσαν επίσης τις προσπάθειες (…)για μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας. (…) Καθώς οι βίαιες εξεγέρσεις πυρπόλησαν τα γκέτο των μεταναστών στο Παρίσι για μια ακόμη φορά (…) η Ευρώπη παίρνει ακόμη μιαν ιδέα για το τίμημα που θα πληρώσει, αν δεν μπορεί να προσφέρει στη νεολαία της ανοδική κινητικότητα και απασχολήσιμες ειδικότητες».
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Το φάντασμα που πλανιέται πάνω από τον τόπο αυτή τη στιγμή, ναι, δεν είναι αυτό του κομμουνισμού. Είναι εκείνο της ανεργίας, της ανέχειας, της μιζέριας και της κοινωνικής στασιμότητας. Όμως, πόσο καιρό ακόμη πιστεύουν οι κουστουμαρισμένοι «ντελιβεράδες» της οικονομικής εξουσίας ότι θα μπορούν να καμουφλάρουν τον ζόφο που δημιουργούν;
Δημήτρης Κουλάλης
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου