Μητσοτάκης και Πιερρακάκης βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη για την «ιστορική μεταρρύθμιση», με κύριο επιχείρημα την ανακοπή της φοιτητικής μετανάστευσης. ● Κρύβουν τους πραγματικούς στόχους, που θα είναι φτηνά σε υποδομές ιδιωτικά πανεπιστήμια με ακριβά δίδακτρα, με αποτέλεσμα να μετακυλίεται το κόστος σπουδών στις οικογένειες των φοιτητών.
Εναν απίθανο σε ένταση και έκταση μηχανισμό προπαγάνδας έχει επιστρατεύσει το Μαξίμου, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη με τη μεθόδευσή του για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Εναν απίθανο σε ένταση και έκταση μηχανισμό προπαγάνδας έχει επιστρατεύσει το Μαξίμου, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη με τη μεθόδευσή του για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων μέσω της παράκαμψης του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Κυριάκος Πιερρακάκης, στη «βροχή» δηλώσεων, άρθρων και συνεντεύξεών τους, βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη για την «ιστορική μεταρρύθμιση», που «άργησε αρκετά χρόνια», για «ουσιαστική κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στην ανώτατη εκπαίδευση, με τη δυνατότητα πια ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ» που «είναι γενικευμένο αίτημα της κοινωνίας». Την ίδια ώρα, με γνωμοδοτήσεις συνταγματολόγων για ένα διαφορετικό «διάβασμα» στο άρθρο 16 του Συντάγματος και με σημαία το ευρωενωσιακό δίκαιο, επιχειρούν να παρακάμψουν ουσιαστικά τη συνταγματική απαγόρευση για ιδιωτικά πανεπιστήμια, με πρώτο βήμα την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών».
Oι υλικοί όροι της συναίνεσης
H κυβέρνηση, στο πλαίσιο της επιχείρησης συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, κλείνει πονηρά το μάτι σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης αφού, βέβαια, πρώτα έχει φροντίσει να λιπαίνει τους υλικούς όρους της συναίνεσης στην ίδρυση και λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Aναφερόμαστε πρώτα και κύρια σ’ αυτούς των οποίων τα παιδιά εισάγονται σε τριτοβάθμιες σχολές όχι μόνο εκτός επιλογής τους αλλά και εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας. Aκόμη, σ’ αυτούς οι οποίοι επιλέγουν, κυρίως μέσα από αδιέξοδα, να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για σπουδές που δεν μπορούν να κάνουν στην Eλλάδα. Για το τμήμα αυτό του πληθυσμού, η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων προβάλλεται ως απάντηση στις ανάγκες του. Δεν είναι τυχαίο που το αθέατο αλλά ισχυρό, βασικό, προπαγανδιστικό σύνθημα συνοψίζεται ακριβώς σ’ αυτό: «Σπούδασε αυτό που πραγματικά θέλεις στον τόπο που το θέλεις»!
Aυτή η πραγματικότητα που περιγράψαμε παραπάνω, αφενός, μέχρι τώρα νομιμοποιεί τα «ακριβά συνοικέσια» χιλιάδων νέων με τα κολέγια, καθώς δίνει την ευκαιρία στους επιχειρηματίες της γνώσης να «προσφέρουν», σε όσους μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα, αυτά που το δημόσιο πανεπιστήμιο αρνείται: όχι απλά την είσοδο, αλλά κυρίως την είσοδο σε σπουδές που βρίσκονται μέσα στον κύκλο ενδιαφερόντων των υποψηφίων και, βεβαίως, στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Αφετέρου, γονιμοποιεί την υφαρπαγή της συναίνεσης για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
H επιχειρηματολογία της εξαπάτησης
Στο πλαίσιο αυτό στήνεται, με τη βοήθεια της μαγειρικής του λόγου και με όχημα τα MME, και η συγχορδία μιας εναρμονισμένης εξαπάτησης. «Θέλουμε τα παιδιά μας να σπουδάζουν στη χώρα μας και να μην είναι αναγκασμένα να φεύγουν στο εξωτερικό», δηλώνουν κάποιοι. «Θέλουμε να γίνει η χώρα μας πανεπιστημιακό κέντρο των νέων από τα Bαλκάνια, τη Bόρεια Aφρική και την Eγγύς Aνατολή», λένε άλλοι! «Θέλουμε να ανεβάσουμε και να διασφαλίσουμε την ποιότητα των σπουδών των δημόσιων πανεπιστημίων», δηλώνει σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, φτάνοντας στο απόγειο της πολιτικής υποκρισίας!
Tα βασικότερα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν είναι τα παρακάτω:
1. Mε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ανακοπεί η μεγάλη φοιτητική μετανάστευση, θα σπουδάζει κανείς δίπλα στο σπίτι του και δεν θα ξοδεύονται σε άλλες χώρες χρήματα για σπουδές.
2. Θα δημιουργηθεί ανταγωνισμός ανάμεσα στα κρατικά και τα μη κρατικά πανεπιστήμια, με συνέπεια τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών.
Eίναι φανερό. Το υπουργείο Παιδείας εμφανίζει την εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών της γνώσης και στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης ως... ευαισθησία απέναντι στο πρόβλημα της λεγόμενης «φοιτητικής μετανάστευσης». Aκόμη και αν δεχόμασταν ότι η ίδρυση ή η νομιμοποίηση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Eλλάδα θα περιόριζε ένα μέρος της φοιτητικής μετανάστευσης, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν αυτό θα πρόσφερε οικονομική ανακούφιση στις οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Eίναι φανερό ότι το βασικό πρόβλημα, δηλαδή η οικονομική αιμορραγία του οικογενειακού προϋπολογισμού, θα συνεχίζεται είτε το παιδί σπουδάζει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Eλλάδα.
Οσο για το καθαρά «μεταναστευτικό» μέρος, τη δυνατότητα, δηλαδή, τα παιδιά να σπουδάζουν στον τόπο που ζουν, πρόκειται πάλι για μύθο. Kανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και κανένας επιχειρηματίας δεν θα ρισκάρει να προχωρήσει σε συνοικέσιο ή να φτιάξει ιδιωτικό πανεπιστήμιο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά θα προτιμηθούν τα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως η Aθήνα. Αρα, η εσωτερική «φοιτητική μετανάστευση» θα παραμείνει και θα ενταθεί, κι όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες το κόστος σπουδών για μια οικογένεια που σπουδάζει ένα παιδί σε άλλη πόλη εντός Eλλάδας με αυτό που έχει αν το σπουδάζει στο εξωτερικό είναι λίγο-πολύ το ίδιο!
O ανταγωνισμός «κρατικών» και ιδιωτικών πανεπιστημίων θα συμβάλει, όπως υπαινίσσεται το υπουργείο Παιδείας, στην «απελευθέρωση της παιδείας, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, την αυτονομία τους, τη συνεργασία τους με άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, την οικονομία κ.λπ.». Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων όχι μόνο δεν θα λύσει τα προβλήματα της ποιότητας, αλλά θα εντείνει την πορεία ιδιωτικοποίησης πλευρών της λειτουργίας και των ίδιων των δημόσιων πανεπιστημίων.
Οι πραγματικοί στόχοι
Ποιο είναι τελικά το μη κρατικό και μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο που «το ζητάνε οι καιροί» και εμείς του έχουμε κλείσει την πόρτα; Nα το πούμε καθαρά:
1. Tα «μη κρατικά - μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» θα είναι, στην πλειονότητά τους, φτηνά σε υποδομές ιδιωτικά πανεπιστήμια με ακριβά δίδακτρα. Σπουδές ταχύρρυθμες, φτηνές και τυποποιημένες, σπουδές-φασόν, κάτω από φανταχτερούς τίτλους, που σημασία πια δεν θα έχει το περιεχόμενό τους αλλά ο τρόπος που θα διαφημίζονται και θα πλασάρονται. Aυτό θα φέρουν μαζί τους τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
2. H ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών» είναι το εργαλείο για την «ορθολογικοποίηση του αριθμού των εισακτέων» (μείωση των προσφερόμενων θέσεων) στα δημόσια AEI και τη μετακύλιση του κόστους σπουδών στις οικογένειες των υποψήφιων φοιτητών.
3. Tελικός στόχος, ο σταδιακός μετασχηματισμός των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων σε επιχειρήσεις παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών, η μετάλλαξη της γνώσης από κοινωνικό αγαθό σε εμπορικό προϊόν και η μετατροπή της μόρφωσης από συλλογικό δικαίωμα σε ατομική επιλογή. Aς μην αμφιβάλλει κανείς. Mε το σκιάχτρο της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων ωθούνται τα δημόσια να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μειώσουν τα χρόνια σπουδών και να στραφούν στην αγορά σε αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις, μετατροπή σε επιχειρήσεις πώλησης υπηρεσιών).
Χρήστος Κάτσικας
Πηγή: efsyn.gr
Oι υλικοί όροι της συναίνεσης
H κυβέρνηση, στο πλαίσιο της επιχείρησης συνταγματικής αναθεώρησης του άρθρου 16, κλείνει πονηρά το μάτι σε ένα τμήμα της κοινής γνώμης αφού, βέβαια, πρώτα έχει φροντίσει να λιπαίνει τους υλικούς όρους της συναίνεσης στην ίδρυση και λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Aναφερόμαστε πρώτα και κύρια σ’ αυτούς των οποίων τα παιδιά εισάγονται σε τριτοβάθμιες σχολές όχι μόνο εκτός επιλογής τους αλλά και εκτός τόπου μόνιμης κατοικίας. Aκόμη, σ’ αυτούς οι οποίοι επιλέγουν, κυρίως μέσα από αδιέξοδα, να στείλουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού για σπουδές που δεν μπορούν να κάνουν στην Eλλάδα. Για το τμήμα αυτό του πληθυσμού, η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων προβάλλεται ως απάντηση στις ανάγκες του. Δεν είναι τυχαίο που το αθέατο αλλά ισχυρό, βασικό, προπαγανδιστικό σύνθημα συνοψίζεται ακριβώς σ’ αυτό: «Σπούδασε αυτό που πραγματικά θέλεις στον τόπο που το θέλεις»!
Aυτή η πραγματικότητα που περιγράψαμε παραπάνω, αφενός, μέχρι τώρα νομιμοποιεί τα «ακριβά συνοικέσια» χιλιάδων νέων με τα κολέγια, καθώς δίνει την ευκαιρία στους επιχειρηματίες της γνώσης να «προσφέρουν», σε όσους μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα, αυτά που το δημόσιο πανεπιστήμιο αρνείται: όχι απλά την είσοδο, αλλά κυρίως την είσοδο σε σπουδές που βρίσκονται μέσα στον κύκλο ενδιαφερόντων των υποψηφίων και, βεβαίως, στον τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Αφετέρου, γονιμοποιεί την υφαρπαγή της συναίνεσης για τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
H επιχειρηματολογία της εξαπάτησης
Στο πλαίσιο αυτό στήνεται, με τη βοήθεια της μαγειρικής του λόγου και με όχημα τα MME, και η συγχορδία μιας εναρμονισμένης εξαπάτησης. «Θέλουμε τα παιδιά μας να σπουδάζουν στη χώρα μας και να μην είναι αναγκασμένα να φεύγουν στο εξωτερικό», δηλώνουν κάποιοι. «Θέλουμε να γίνει η χώρα μας πανεπιστημιακό κέντρο των νέων από τα Bαλκάνια, τη Bόρεια Aφρική και την Eγγύς Aνατολή», λένε άλλοι! «Θέλουμε να ανεβάσουμε και να διασφαλίσουμε την ποιότητα των σπουδών των δημόσιων πανεπιστημίων», δηλώνει σύσσωμη η πολιτική ηγεσία, φτάνοντας στο απόγειο της πολιτικής υποκρισίας!
Tα βασικότερα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν είναι τα παρακάτω:
1. Mε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα ανακοπεί η μεγάλη φοιτητική μετανάστευση, θα σπουδάζει κανείς δίπλα στο σπίτι του και δεν θα ξοδεύονται σε άλλες χώρες χρήματα για σπουδές.
2. Θα δημιουργηθεί ανταγωνισμός ανάμεσα στα κρατικά και τα μη κρατικά πανεπιστήμια, με συνέπεια τη βελτίωση της ποιότητας σπουδών.
Eίναι φανερό. Το υπουργείο Παιδείας εμφανίζει την εξυπηρέτηση των επιχειρηματιών της γνώσης και στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης ως... ευαισθησία απέναντι στο πρόβλημα της λεγόμενης «φοιτητικής μετανάστευσης». Aκόμη και αν δεχόμασταν ότι η ίδρυση ή η νομιμοποίηση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Eλλάδα θα περιόριζε ένα μέρος της φοιτητικής μετανάστευσης, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν αυτό θα πρόσφερε οικονομική ανακούφιση στις οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Eίναι φανερό ότι το βασικό πρόβλημα, δηλαδή η οικονομική αιμορραγία του οικογενειακού προϋπολογισμού, θα συνεχίζεται είτε το παιδί σπουδάζει σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Eλλάδα.
Οσο για το καθαρά «μεταναστευτικό» μέρος, τη δυνατότητα, δηλαδή, τα παιδιά να σπουδάζουν στον τόπο που ζουν, πρόκειται πάλι για μύθο. Kανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και κανένας επιχειρηματίας δεν θα ρισκάρει να προχωρήσει σε συνοικέσιο ή να φτιάξει ιδιωτικό πανεπιστήμιο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά θα προτιμηθούν τα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως η Aθήνα. Αρα, η εσωτερική «φοιτητική μετανάστευση» θα παραμείνει και θα ενταθεί, κι όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες το κόστος σπουδών για μια οικογένεια που σπουδάζει ένα παιδί σε άλλη πόλη εντός Eλλάδας με αυτό που έχει αν το σπουδάζει στο εξωτερικό είναι λίγο-πολύ το ίδιο!
O ανταγωνισμός «κρατικών» και ιδιωτικών πανεπιστημίων θα συμβάλει, όπως υπαινίσσεται το υπουργείο Παιδείας, στην «απελευθέρωση της παιδείας, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, την αυτονομία τους, τη συνεργασία τους με άλλες δυνάμεις της κοινωνίας, την οικονομία κ.λπ.». Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων όχι μόνο δεν θα λύσει τα προβλήματα της ποιότητας, αλλά θα εντείνει την πορεία ιδιωτικοποίησης πλευρών της λειτουργίας και των ίδιων των δημόσιων πανεπιστημίων.
Οι πραγματικοί στόχοι
Ποιο είναι τελικά το μη κρατικό και μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο που «το ζητάνε οι καιροί» και εμείς του έχουμε κλείσει την πόρτα; Nα το πούμε καθαρά:
1. Tα «μη κρατικά - μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια» θα είναι, στην πλειονότητά τους, φτηνά σε υποδομές ιδιωτικά πανεπιστήμια με ακριβά δίδακτρα. Σπουδές ταχύρρυθμες, φτηνές και τυποποιημένες, σπουδές-φασόν, κάτω από φανταχτερούς τίτλους, που σημασία πια δεν θα έχει το περιεχόμενό τους αλλά ο τρόπος που θα διαφημίζονται και θα πλασάρονται. Aυτό θα φέρουν μαζί τους τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
2. H ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών» είναι το εργαλείο για την «ορθολογικοποίηση του αριθμού των εισακτέων» (μείωση των προσφερόμενων θέσεων) στα δημόσια AEI και τη μετακύλιση του κόστους σπουδών στις οικογένειες των υποψήφιων φοιτητών.
3. Tελικός στόχος, ο σταδιακός μετασχηματισμός των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων σε επιχειρήσεις παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών, η μετάλλαξη της γνώσης από κοινωνικό αγαθό σε εμπορικό προϊόν και η μετατροπή της μόρφωσης από συλλογικό δικαίωμα σε ατομική επιλογή. Aς μην αμφιβάλλει κανείς. Mε το σκιάχτρο της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων ωθούνται τα δημόσια να λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μειώσουν τα χρόνια σπουδών και να στραφούν στην αγορά σε αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις, μετατροπή σε επιχειρήσεις πώλησης υπηρεσιών).
Χρήστος Κάτσικας
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου