Τα διαβάζεις και ευφραίνεσαι. Κείμενα εκρηκτικά, με τις λέξεις να καλπάζουν σαν άλογα, κείμενα ήσυχα σαν καλοκαιριάτικα μεσημέρια στην εξοχή, γραμμές αφομοιωμένης γνώσης και σπινθηροβόλων εξάρσεων, κείμενα που κάνουν follow up στις δικές σου σκέψεις, κείμενα ανεκτίμητης λογιοσύνης, κείμενα πολύτιμα που τα καταχωρίζεις αμέσως στα τιμαλφή.
Το έλεγε η αείμνηστη Μαλβίνα. Κάπως έτσι: Τι να τα κάνω τα κείμενα με τα οποία συμφωνώ, αν είναι συμβατικά, μαραμένα και άχρωμα. Δεν τα διαβάζω. Προτιμώ ζόρικη γραφή, έγχρωμη, κι ας μην συμφωνώ…
Εχει δίκιο. Όμως πέρα από την αυταξία της γραφής, ορισμένα ωραία κείμενα αλλοδόξων δημιουργούν ρήγματα στο δικό σου απόλυτον. Ενσπείρουν την γονιμότητα της αμφιβολίας. Γίνονται αρωγοί εσωτερικής αναδόμησης. Φωταγωγούν μονοπάτια στο εν εξελίξει δικό σου αναθεωρείν.
Ναι. Για δημοσιογραφικά κείμενα μιλάμε. Για διαμαντάκια διάσπαρτα στις εφημερίδες και στα σάιτ. Για φωτισμένες γωνιές στις οποίες εντοπίζεις χυμώδεις σκέψεις, ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις, αιχμηρές ή βιτριολικές παρατηρήσεις, εκρήξεις σαρκασμού και λεπταίσθητο χιούμορ.
Η σύγκριση με το παρελθόν
Η δημοσιογραφία, όσο κι αν εγκαλείται για χίλια δυό- δίκαιες οι περισσότερες αιτιάσεις- παρουσιάζει ένα ενδιαφέρον πρόσωπο, μια αξιοσημείωτη πλευρά τις τελευταίες δεκαετίες: τα ωραία κείμενα είναι πολλά περισσότερα σε σύγκριση με το παρελθόν.
Φυσικά, υπήρχαν και τότε, προδικτατορικά, αξιοζήλευτα κείμενα στις εφημερίδες από φτασμένους λογοτέχνες και σημαντικούς εφημεριδογράφους. Όμως μετά τη χούντα, και βαθμηδόν μέχρι τις μέρες μας, τα ωραία και ελεύθερα κείμενα πύκνωσαν.
Καλλιεργημένα παιδιά, πέννες γυμνασμένες στο τερέν της μεταπολίτευσης και στην προσωπική σκήτη, αξιοποίησαν την πολιτική απόψυξη και ανανέωσαν σε μεγάλο βαθμό τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Ανατρεπτικές στήλες, λυμένη γλώσσα και πολιτικές αναλύσεις με στυλ που ξέφευγε από τα καθιερωμένα. Φρέσκος άνεμος και ανοιξιάτικη ανθοφορία.
Σήμερα, δε, με την πληθώρα των ιστολογίων και τον ίλιγγο των σόσιαλ μήντια, βρίσκεις έξοχα κείμενα από μη επαγγελματίες γραφιάδες, καθώς και από συναδέλφους που υπήρχαν εγκλωβισμένοι σε κάποιου είδους δυναστική ιεραρχία της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας και τώρα απελευθερώθηκαν.
Φυσικά, υπάρχουν δίπλα τους πολλά κείμενα και σχόλια ρηχά, αδιάφορα, ανοηταίνοντα και εξυπνακίστικα. Όμως αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Η προσπάθεια να ορίσεις τι σημαίνει «ωραίο κείμενο» προσκρούει στον άφευκτο υποκειμενισμό. Διαφέρουν τα κριτήρια και τα γούστα. Όπως συμβαίνει, άλλωστε με την αξιολόγηση του ωραίου σε όλα τα πεδία.
Θέλοντας να γράψω για τα ωραία κείμενα των άλλων, σκέφτηκα να αναφέρω συγκεκριμένα ονόματα γραφιάδων. Υπαναχώρησα, όμως, γιατί αισθάνθηκα τον προφανή κίνδυνο να αδικηθούν κάποιοι από την υποκειμενική κρίση.
Ετσι, κατέληξα στο εξής. Θα αναφέρω αυτούς που μου λείπουν, ζώντες και τεθνεώτες αρθρογράφους εφημερίδων και περιοδικών, καθώς και αυτούς που θα ήθελα να γράφουν σήμερα ή να γράφουν συχνότερα.
Μου λείπουν: Ο Κωστής Παπαγιώργης, ο Αντώνης Καρκαγιάννης, ο Γιώργος Δελαστίκ, ο Ρούσσος Βρανάς, ο Φίλιππος Συρίγος, ο Κώστας Βεργόπουλος και ο Περικλής Κοροβέσης.
Και από τους ζώντες, ο Γιώργος Βότσης, o Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Κατερίνα Δασκαλάκη και ο Κώστας Καλφόπουλος(παλιά στην «Καθημερινή», τώρα ασχολείται με τα βιβλία του).
Συχνότερα θα ήθελα να βλέπω κείμενα του Νίκου Ξυδάκη, του Στάθη(σποραδικά αρθρογραφεί στο slpress), του Γιώργου-Ικαρου Μπαμπασάκη, του Νικόλα Σεβαστάκη και του Ευγένιου Αρανίτση(οι δύο τελευταίοι γράφουν στην Lifo).
Τέλος, θα ήταν τιμητικό για εφημερίδες και σάϊτ να γράφουν: ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, ο Γιάννης Καλιόρης, ο Φώτης Τερζάκης, ο Κώστας Κουτσουρέλης, ο Κώστας Καββαθάς και κάποιοι άλλοι που σίγουρα μου διαφεύγουν.
Και μια απαραίτητη, ακροτελεύτια σημείωση: Υπήρχε στην «Αυγή» μια ρουμπρίκα(τακτική στήλη) με τίτλο «Ωραία κείμενα». Από εκεί ο τίτλος του σημερινού σημειώματος.
Σε πρώτο πρόσωπο σήμερα. Με «πρωταγωνιστή» τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό θα βηματίσουμε στον λειμώνα των ωραίων κειμένων. Κείμενα εκρηκτικά και ήσυχα.
Γιάννης Τριάντης
Πηγή: news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου