Την απόλυση όλων των εργαζομένων, δραστικό «κούρεμα» δεδουλευμένων και αποζημιώσεων, διαγραφή χρεών, γενναία κρατικά συμβόλαια και ό,τι άλλο απαιτεί ο νέος… «σωτήρας» επενδυτής, είναι ορισμένα από όσα προβλέπει το νομοσχέδιο – έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ για την… «εξυγίανση» των Ναυπηγείων Ελευσίνας.
Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε από το υπουργείο Ανάπτυξης, φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο: «Εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και άλλες διατάξεις αναπτυξιακού χαρακτήρα». Την Τετάρτη 31 Αυγούστου το νομοσχέδιο μπαίνει στην Ολομέλεια της Βουλής προς ψήφιση.
Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε από το υπουργείο Ανάπτυξης, φέρει τον βαρύγδουπο τίτλο: «Εξυγίανση των Ναυπηγείων Ελευσίνας και άλλες διατάξεις αναπτυξιακού χαρακτήρα». Την Τετάρτη 31 Αυγούστου το νομοσχέδιο μπαίνει στην Ολομέλεια της Βουλής προς ψήφιση.
Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να ολοκληρώσει ένα έγκλημα, που διαχρονικά συντελείται σε βάρος των εκατοντάδων εργαζόμενων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Το νομοσχέδιο είναι κομμένο και ραμμένο σύμφωνα με τις απαιτήσεις του επενδυτή. Την εταιρεία ΟΝΕΧ (συμφερόντων Πάνου Ξενοκώστα) που απέκτησε αρχικά τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου.
Πρόκειται για μια παραχώρηση με όρους νεοαποικιακούς, με προκλητικές ρυθμίσεις απαλλαγών και προνόμια. Με διαγραφή των οφειλών προς Δημόσιο και Ταμεία που φθάνουν σχεδόν στο 100%. Και ταυτόχρονα με τις θέσεις εργασίας και τα οφειλόμενα προς τους εργαζόμενους στον «αέρα» χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα κάλυψης τους.
Το νομοσχέδιο δεν διασφαλίζει τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει γενικευμένο καθεστώς εργολαβικής εργασίας και ατομικών συμβάσεων με πετσοκομμένα μεροκάματα. Η κυβέρνηση με προκλητικό τρόπο θεσμοθετεί ειδικό εργασιακό καθεστώς, μετατρέποντας το Ναυπηγείο σε ειδική οικονομική ζώνη, με σκοπό τέτοιες πρακτικές να γενικευτούν και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Ουσιαστικά η κυβέρνηση νομοθετεί και στην περίπτωση των ναυπηγείων (όπως και τις ΛΑΡΚΟ) κατά παραγγελία των επενδυτών, στους οποίους παραδίδονται επιχειρήσεις απαλλαγμένες από εργαζόμενους, εργασιακά δικαιώματα, δεδουλευμένα, χρέη στο Δημόσιο.
Ταυτόχρονα ο επενδυτής της ΟΝΕΧ που ενδιαφέρεται για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας είναι η ίδια ελληνοαμερικανική εταιρεία που έχει πάρει όπως προαναφέραμε και τα Ναυπηγεία Σύρου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εταιρεία χρειάζεται τα συγκεκριμένα ναυπηγεία ως σημείο ναυπηγοεπισκευής για τον 6ο στόλο, που σε συνδυασμό με τη Σούδα και τη Σύρο, μετατρέπει τη χώρα σε μόνιμο αγκυροβόλιο του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Ουσιαστικά το σχέδιο παραχώρησης των ναυπηγείων εξυπηρετεί και τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και για αυτό το σκοπό ο ελληνικό λαός καλείται να φορτωθεί τα υπέρογκα χρέη που θα σβηστούν για τα μάτια των επενδυτών.
Συγκεκριμένα βάσει του νομοσχεδίου η «εξυγίανση», θα γίνει ως εξής:
— Για οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, στον e-ΕΦΚΑ, η ΟΝΕΧ ELEFSIS SHIPYARDS αναλαμβάνει την αποπληρωμή μόνο της βασικής οφειλής, πλην τόκων και προσαυξήσεων που διαγράφονται κατά ποσοστό 100%
— Το ποσόν της μη διαγραφόμενης βασικής οφειλής προς το Δημόσιο, δηλαδή προς τα ασφαλιστικά ταμεία και οι φόροι, αποπληρώνεται σε 264 δόσεις – ενώ η πρώτη δόση θα καταβληθεί μετά από 3 έτη, από την ημερομηνία καταχώρισης στο Κτηματολόγιο.
— Οι υποχρεώσεις προς τους εργαζομένους με ημερομηνία υπολογισμού την 30.09.2021 αναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου από την ONEX ELEFSIS NAVAL. Όμως οι απαιτήσεις εργαζομένων που αφορούν, γεννήθηκαν ή σχετίζονται ενδεικτικά με μισθούς, δώρα που απορρέουν από τη σύμβαση για το χρονικό διάστημα από 30.09.2021 έως την Ημερομηνία Επικύρωσης, διαγράφονται ολοσχερώς.
— Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να υπογράψουν νέες συμβάσεις με τους νέους εργοδότες χωρίς να κατοχυρώνουν κανέναν εργασιακό προηγούμενο δικαίωμα τους και με άγνωστους όρους. Ετσι η κυβέρνηση που μιλά για τεχνικές βελτιώσεις που επί του νομοσχεδίου – οι οποίες προήλθαν μετά από πίεση των εργατικών κινητοποιήσεων – αυτές δεν αλλάζουν την ουσία του καθώς δεν υπάρχει δέσμευση για την επαναπρόσληψη των εργαζομένων με τα σημερινά μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματά τους.
Ναυπηγεία Ελευσίνας: Μια αμαρτωλή ιστορία «δώρων» στους ιδιώτες
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, στα Ναυπηγεία έχουν «δοκιμαστεί» όλες οι μορφές ιδιοκτησίας και διαχείρισης, δηλαδή έχουν περάσει από την ιδιωτική ιδιοκτησία εγχώριου ή ξένου καπιταλιστή στην κρατική και το ανάποδο.
Σε κάθε περίπτωση, ο κάθε νέος επενδυτής απολάμβανε τα κέρδη και παρέδιδε στη συνέχεια τη διαχείριση και τις ζημιές στο κράτος που διατηρούσε τα Ναυπηγεία σε «σχετική» λειτουργία με χρηματοδότηση και κρατικές παραγγελίες μέχρι να ξαναπεράσουν σε νέο ιδιώτη.
Φυσικά, το αποτέλεσμα πάντα για τους εργαζόμενους ήταν το ίδιο: Αγωνία για το αν θα έχουν δουλειά και με τι όρους…
Το 1969 οι γνωστοί εφοπλιστές Ανδρεάδηδες, με δανεικά και αγύριστα που τους έδωσε η χούντα ίδρυσαν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Μέσα σε 6 χρόνια τα ναυπηγεία βρέθηκαν χρεωμένα με 9 δισ. δραχμές. Από το ’75 μέχρι μέχρι το 1992 περνάνε στον έλεγχο του Δημοσίου και συγκεκριμένα της Εμπορικής Τράπεζας, όμως τα χρέη περνάνε στην εργατική τάξη. Μέχρι το 1992 τα ναυπηγεία αναλαμβάνουν μεγάλα έργα με τεράστια οικονομικά οφέλη. Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ ξεπουλάει το ναυπηγείο έναντι περίπου 8 δισ. δραχμών καθαρό από χρέη στον εφοπλιστή Περατικό. Ο εφοπλιστής μέσα σε δύο χρόνια, χωρίς να έχει πληρώσει δραχμή για την αγορά του, φορτώνει στο ναυπηγείο χρέη ύψους 10 δισ. δραχμών, απολύει 300 εργαζόμενους και παίρνει «θαλασσοδάνεια» από την ΕΤΒΑ ύψους 7,5 δισ. και 2,3 δισ. δραχμών. Μέχρι το 1995 προχωρά το σταδιακό βούλιαγμα της επιχείρησης και παρά τα ευνοϊκά δάνεια, τα χρέη φτάνουν σε ύψος 22 περίπου δισ. δραχμών!
Στις 20 Ιούνη 1997 υπογράφεται η σύμβαση με τον Ν. Ταβουλάρη, με τίμημα 30 δισ. δραχμών αποπληρωμένα σε 15 χρόνια και δύο χρόνια περίοδο χάριτος! Στην πραγματικότητα το μόνο που έδωσε ο Ταβουλάρης ήταν μια εγγυητική επιστολή ύψους 1 δισ. δραχμών…
Για τον… «σωτήρα» Ν. Ταβουλάρη (ο οποίος μαζί με την Ελευσίνα παίρνει και το Νεώριο) το δώρο που του έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν «χρυσό». Από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και Νεωρίου το 1998 άρπαξε κέρδη 3,6 δισ. δραχμές, ενώ το 2000 τα κέρδη μόνο από το ναυπηγείο Ελευσίνας κινήθηκαν στο επίπεδο των 2,5 δισ δραχμών.
Πώς έγιναν αυτά; Το 1997, οπότε ο Ταβουλάρης παρέλαβε το ναυπηγείο απολύθηκαν και οι 1.600 εργαζόμενοι της επιχείρησης. Ο «αγοραστής» επαναπροσέλαβε τους 750 με νέες συμβάσεις πια στέλνοντας «περίπατο» πολυετίες, επιδόματα και μια σειρά άλλα εργασιακά δικαιώματα. Ταυτόχρονα και μέχρι τον Απρίλη του 1999 οι θέσεις αυτές επιδοτούνταν από τον ΟΑΕΔ με 130.000 δραχμές τον μήνα! Παράλληλα όλα τα χρόνια ο Ταβουλάρης λάμβανε κρατικές επιδοτήσεις και έκλεινε δουλειές με το ελληνικό δημόσιο για την κατασκευή πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού. (Μήπως σας θυμίζουν όλα αυτά τους όρους της σημερινής εξυγίανσης;). Τα ναυπηγεία συνέχιζαν να προσφέρουν κέρδη στον Ταβουλάρη κυρίως από προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού. Την περίοδο των μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης τα ναυπηγεία συσσωρεύουν χρέη με το πρόγραμμα των πυραυλακάτων του Πολεμικού Ναυτικού να αποτελεί τον «αναπνευστήρα» που κρατούσε στη ζωή την επιχείρηση με τα χρέη της όμως να διογκώνονται.
Πλέον τα ναυπηγεία θα περάσουν στα χέρια της Onex (συμφερόντων Πάνους Ξενοκώστα) που απέκτησε αρχικά τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου… Με τους προκλητικούς όρους που απόλαυσαν όλοι οι προηγούμενοι επενδυτές – «σωτήρες»…
Πηγή: imerodromos.gr
Πρόκειται για μια παραχώρηση με όρους νεοαποικιακούς, με προκλητικές ρυθμίσεις απαλλαγών και προνόμια. Με διαγραφή των οφειλών προς Δημόσιο και Ταμεία που φθάνουν σχεδόν στο 100%. Και ταυτόχρονα με τις θέσεις εργασίας και τα οφειλόμενα προς τους εργαζόμενους στον «αέρα» χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα κάλυψης τους.
Το νομοσχέδιο δεν διασφαλίζει τις υπάρχουσες θέσεις εργασίας, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει γενικευμένο καθεστώς εργολαβικής εργασίας και ατομικών συμβάσεων με πετσοκομμένα μεροκάματα. Η κυβέρνηση με προκλητικό τρόπο θεσμοθετεί ειδικό εργασιακό καθεστώς, μετατρέποντας το Ναυπηγείο σε ειδική οικονομική ζώνη, με σκοπό τέτοιες πρακτικές να γενικευτούν και σε άλλους εργασιακούς χώρους. Ουσιαστικά η κυβέρνηση νομοθετεί και στην περίπτωση των ναυπηγείων (όπως και τις ΛΑΡΚΟ) κατά παραγγελία των επενδυτών, στους οποίους παραδίδονται επιχειρήσεις απαλλαγμένες από εργαζόμενους, εργασιακά δικαιώματα, δεδουλευμένα, χρέη στο Δημόσιο.
Ταυτόχρονα ο επενδυτής της ΟΝΕΧ που ενδιαφέρεται για τα Ναυπηγεία Ελευσίνας είναι η ίδια ελληνοαμερικανική εταιρεία που έχει πάρει όπως προαναφέραμε και τα Ναυπηγεία Σύρου, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η εταιρεία χρειάζεται τα συγκεκριμένα ναυπηγεία ως σημείο ναυπηγοεπισκευής για τον 6ο στόλο, που σε συνδυασμό με τη Σούδα και τη Σύρο, μετατρέπει τη χώρα σε μόνιμο αγκυροβόλιο του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή. Ουσιαστικά το σχέδιο παραχώρησης των ναυπηγείων εξυπηρετεί και τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και για αυτό το σκοπό ο ελληνικό λαός καλείται να φορτωθεί τα υπέρογκα χρέη που θα σβηστούν για τα μάτια των επενδυτών.
Συγκεκριμένα βάσει του νομοσχεδίου η «εξυγίανση», θα γίνει ως εξής:
— Για οφειλές προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, στον e-ΕΦΚΑ, η ΟΝΕΧ ELEFSIS SHIPYARDS αναλαμβάνει την αποπληρωμή μόνο της βασικής οφειλής, πλην τόκων και προσαυξήσεων που διαγράφονται κατά ποσοστό 100%
— Το ποσόν της μη διαγραφόμενης βασικής οφειλής προς το Δημόσιο, δηλαδή προς τα ασφαλιστικά ταμεία και οι φόροι, αποπληρώνεται σε 264 δόσεις – ενώ η πρώτη δόση θα καταβληθεί μετά από 3 έτη, από την ημερομηνία καταχώρισης στο Κτηματολόγιο.
— Οι υποχρεώσεις προς τους εργαζομένους με ημερομηνία υπολογισμού την 30.09.2021 αναλαμβάνονται εξ ολοκλήρου από την ONEX ELEFSIS NAVAL. Όμως οι απαιτήσεις εργαζομένων που αφορούν, γεννήθηκαν ή σχετίζονται ενδεικτικά με μισθούς, δώρα που απορρέουν από τη σύμβαση για το χρονικό διάστημα από 30.09.2021 έως την Ημερομηνία Επικύρωσης, διαγράφονται ολοσχερώς.
— Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να υπογράψουν νέες συμβάσεις με τους νέους εργοδότες χωρίς να κατοχυρώνουν κανέναν εργασιακό προηγούμενο δικαίωμα τους και με άγνωστους όρους. Ετσι η κυβέρνηση που μιλά για τεχνικές βελτιώσεις που επί του νομοσχεδίου – οι οποίες προήλθαν μετά από πίεση των εργατικών κινητοποιήσεων – αυτές δεν αλλάζουν την ουσία του καθώς δεν υπάρχει δέσμευση για την επαναπρόσληψη των εργαζομένων με τα σημερινά μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματά τους.
Ναυπηγεία Ελευσίνας: Μια αμαρτωλή ιστορία «δώρων» στους ιδιώτες
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς, στα Ναυπηγεία έχουν «δοκιμαστεί» όλες οι μορφές ιδιοκτησίας και διαχείρισης, δηλαδή έχουν περάσει από την ιδιωτική ιδιοκτησία εγχώριου ή ξένου καπιταλιστή στην κρατική και το ανάποδο.
Σε κάθε περίπτωση, ο κάθε νέος επενδυτής απολάμβανε τα κέρδη και παρέδιδε στη συνέχεια τη διαχείριση και τις ζημιές στο κράτος που διατηρούσε τα Ναυπηγεία σε «σχετική» λειτουργία με χρηματοδότηση και κρατικές παραγγελίες μέχρι να ξαναπεράσουν σε νέο ιδιώτη.
Φυσικά, το αποτέλεσμα πάντα για τους εργαζόμενους ήταν το ίδιο: Αγωνία για το αν θα έχουν δουλειά και με τι όρους…
Το 1969 οι γνωστοί εφοπλιστές Ανδρεάδηδες, με δανεικά και αγύριστα που τους έδωσε η χούντα ίδρυσαν τα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Μέσα σε 6 χρόνια τα ναυπηγεία βρέθηκαν χρεωμένα με 9 δισ. δραχμές. Από το ’75 μέχρι μέχρι το 1992 περνάνε στον έλεγχο του Δημοσίου και συγκεκριμένα της Εμπορικής Τράπεζας, όμως τα χρέη περνάνε στην εργατική τάξη. Μέχρι το 1992 τα ναυπηγεία αναλαμβάνουν μεγάλα έργα με τεράστια οικονομικά οφέλη. Το 1992 η κυβέρνηση της ΝΔ ξεπουλάει το ναυπηγείο έναντι περίπου 8 δισ. δραχμών καθαρό από χρέη στον εφοπλιστή Περατικό. Ο εφοπλιστής μέσα σε δύο χρόνια, χωρίς να έχει πληρώσει δραχμή για την αγορά του, φορτώνει στο ναυπηγείο χρέη ύψους 10 δισ. δραχμών, απολύει 300 εργαζόμενους και παίρνει «θαλασσοδάνεια» από την ΕΤΒΑ ύψους 7,5 δισ. και 2,3 δισ. δραχμών. Μέχρι το 1995 προχωρά το σταδιακό βούλιαγμα της επιχείρησης και παρά τα ευνοϊκά δάνεια, τα χρέη φτάνουν σε ύψος 22 περίπου δισ. δραχμών!
Στις 20 Ιούνη 1997 υπογράφεται η σύμβαση με τον Ν. Ταβουλάρη, με τίμημα 30 δισ. δραχμών αποπληρωμένα σε 15 χρόνια και δύο χρόνια περίοδο χάριτος! Στην πραγματικότητα το μόνο που έδωσε ο Ταβουλάρης ήταν μια εγγυητική επιστολή ύψους 1 δισ. δραχμών…
Για τον… «σωτήρα» Ν. Ταβουλάρη (ο οποίος μαζί με την Ελευσίνα παίρνει και το Νεώριο) το δώρο που του έκανε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν «χρυσό». Από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας και Νεωρίου το 1998 άρπαξε κέρδη 3,6 δισ. δραχμές, ενώ το 2000 τα κέρδη μόνο από το ναυπηγείο Ελευσίνας κινήθηκαν στο επίπεδο των 2,5 δισ δραχμών.
Πώς έγιναν αυτά; Το 1997, οπότε ο Ταβουλάρης παρέλαβε το ναυπηγείο απολύθηκαν και οι 1.600 εργαζόμενοι της επιχείρησης. Ο «αγοραστής» επαναπροσέλαβε τους 750 με νέες συμβάσεις πια στέλνοντας «περίπατο» πολυετίες, επιδόματα και μια σειρά άλλα εργασιακά δικαιώματα. Ταυτόχρονα και μέχρι τον Απρίλη του 1999 οι θέσεις αυτές επιδοτούνταν από τον ΟΑΕΔ με 130.000 δραχμές τον μήνα! Παράλληλα όλα τα χρόνια ο Ταβουλάρης λάμβανε κρατικές επιδοτήσεις και έκλεινε δουλειές με το ελληνικό δημόσιο για την κατασκευή πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού. (Μήπως σας θυμίζουν όλα αυτά τους όρους της σημερινής εξυγίανσης;). Τα ναυπηγεία συνέχιζαν να προσφέρουν κέρδη στον Ταβουλάρη κυρίως από προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού. Την περίοδο των μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης τα ναυπηγεία συσσωρεύουν χρέη με το πρόγραμμα των πυραυλακάτων του Πολεμικού Ναυτικού να αποτελεί τον «αναπνευστήρα» που κρατούσε στη ζωή την επιχείρηση με τα χρέη της όμως να διογκώνονται.
Πλέον τα ναυπηγεία θα περάσουν στα χέρια της Onex (συμφερόντων Πάνους Ξενοκώστα) που απέκτησε αρχικά τα Ναυπηγεία Νεωρίου Σύρου… Με τους προκλητικούς όρους που απόλαυσαν όλοι οι προηγούμενοι επενδυτές – «σωτήρες»…
Πηγή: imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου